Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

όλη του η εμφάνιση έδειχνε ότι ήταν φαρμακοποιός

Ήταν αργά το απόγευμα. Ο οικοδιδάσκαλος Ιγκόρ Αλεξέιτς Σβόικιν, για να μη χάνει καιρό, πήγε κατευθείαν από το γιατρό στο φαρμακοποιό.
"Είναι σαν να πηγαίνεις από το στάβλο στο μπουντουάρ κάποιας κοκότας της αριστοκρατίας!" σκέφτηκε καθώς ανέβαινε τη σκάλα, η οποία ήταν γυαλισμένη και στρωμένη μ' έναν ακριβό τάπητα. "Φοβάσαι να πατήσεις!"
Καθώς μπήκε, τον χτύπησε στη μύτη το άρωμα αυτό που συναντάς σε κάθε φαρμακείο του κόσμου. Η επιστήμη και η ιατρική μπορεί να προοδεύουν στο πέρασμα των χρόνων, αλλά η μυρωδιά ενός φαρμακείου είναι αιώνια όπως το άτομο. Τη μύριζαν οι παππούδες μας, και τα εγγόνια μας θα τη μυρίζουν κι αυτά. Επειδή ήταν αργά, δεν υπήρχαν πελάτες. Πίσω από έναν λουστραρισμένο κίτρινο πάγκο, γεμάτο βαζάκια με ετικέτες, στεκόταν ένας ψηλός τζέντλεμαν. Το κεφάλι του έκλινε αποφασιστικά προς τα πίσω. Είχε αυστηρή φυσιογνωμία και περιποιημένες φαβορίτες - όλη του η εμφάνιση έδειχνε ότι ήταν φαρμακοποιός. Από τη μικρή φαλάκρα στο κεφάλι του, μέχρι τα μακριά, ρόδινα δάχτυλά του, είχε τα πάντα επιμελώς κολλαρισμένα, περιποιημένα, πεντακάθαρα, σαν να ήταν στημένος πάνω στην Αγία Τράπεζα. Τα αλαζονικά του μάτια κοίταζαν χαμηλά, σε μια εφημερίδα ακουμπισμένη στον πάγκο. Διάβαζε.

Антон Павлович Чехов, "Στο Φαρμακείο", Ροές 2004 (από τη συλλογή διηγημάτων "Ω! Γυναίκες, γυναίκες...", μετάφραση Παυλίνα Παμπούδη)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου