Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

μήτε ένα βιβλίο

-Ωστόσο χαίρουμε που βλέπω πως διατηρείται όλη την πνευματική σας ανεξαρτησία και μάλιστα την ευθυμία σας - είπε με αρκετά δυσάρεστο ύφος.
-Δηλαδή μέσα σας τρίζετε τα δόντια απ' τη φούρκα γιατί να μην είμαι τσακισμένος και ταπεινωμένος - είπα γελώντας.
Δε με κατάλαβε αμέσως. Μόλις όμως κατάλαβε χαμογέλασε.
-Μ' αρέσει η παρατήρησή σας. αναγνωρίζω μέσα σ' αυτά τα λόγια τον πιο έξυπνο, ενθουσιώδη και συνάμα κυνικό παλιό μου φίλο.. Μονάχα οι Ρώσοι ξέρουνε να συγκεντρώνουνε σύγκαιρα μέσα τους τόσες αντιθέσεις. πραγματικά ο άνθρωπος αγαπά να βλέπει τον καλύτερο φίλο του ταπεινωμένο μπροστά του. Πάνω στην ταπείνωση θεμελιώνεται το περισσότερο η φιλία. Κι' αυτό είναι μια παλιά αλήθεια, που τηνέ ξέρουνε όλοι οι γνωστικοί άνθρωποι. Όμως σ' αυτή την περίσταση, σας βεβαιώ, χαίρουμε ειλικρινά που δεν αποθαρρύνεστε. Πέστε μου, δε σκοπεύετε ν' αφήσετε το παιχνίδι;
-Ω, ας πάει στο διάβολο! Θα τ' άφηνα αμέσως μονάχα..
-Μονάχα να κερδίζατε πρώτα; Κι' εγώ αυτό σκέφθηκα. Μην εξακολουθείτε, ξέρω - το είπατε άθελά σας, συνεπώς είπατε την αλήθεια. Πέστε μου εξόν απ' το παιχνίδι δεν έχετε καμιά άλλη ασχολία;
-Όχι καμιά...
Άρχισε να μ' εξετάζει. Εγώ δεν ήξερα τίποτα, καν σχεδόν δεν κύτταζα τις εφημερίδες, κι' όλο τούτο τον καιρό δεν άνοιξα κυριολεχτικά μήτε ένα βιβλίο.

Фёдор Миха́йлович Достое́вский, "Ο Παίχτης", Γκοβόστης (μετάφραση Αθηνά Σαραντίδη)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου