and most gloriously silly

Η πανσιόν ήταν σιωπηλή τη μέρα και φασαριόζικη τη νύχτα, όταν οι ένοικοι του διπλανού δωματίου έπιαναν τους ατέλειωτους καβγάδες τους και η πιτσιρικαρία έκλαιγε. Έτσι, το πήρα απόφαση ότι θα έγραφα τη διπλωματική μου κάπου αλλού. Κάθε μέρα, από τη μία μέχρι τις έξι τα χαράματα, καταλάμβανα ένα τραπέζι του καφέ Μπριτάνικο, απέναντι από το πάρκο Λεσάμα. Βρισκόταν μερικά βήματα από την ανάστατη κατοικία μου και δεν έκλεινε ποτέ. Μέσ' από τα μαρκετερί παράθυρά του διασκέδαζα μερικές φορές χαζεύοντας τις σκιές των κατεστραμμένων κήπων και τα παγκάκια που τώρα καταλάμβαναν άστεγες οικογένειες. Σ' ένα απ' αυτά τα παγκάκια, την άνοιξη του 1944, ο Μπόρχες είχε φιλήσει για πρώτη φορά την Εστέλα Κάντο, αφού την προηγούμενη της είχε στείλει μια φλογερή ερωτική επιστολή: I am in Buenos Aires, I shall see you tonight, I shall see you tomorrow, I know we shall be happy together (happy and drifting and sometimes speechless and most gloriously silly), γεμάτος ντροπή ωστόσο για το ανεξέλεγκτο πάθος του. Ο Μπόρχες ήταν τότε σαράντα πέντε χρονών, μα εξέφραζε τα αισθήματά του τρομαγμένα και άγαρμπα. Εκείνη τη νύχτα είχε φιλήσει την Εστέλα Κάντο σ' ένα απ' τα παγκάκια κι έπειτα την είχε φιλήσει κι αγκαλιάσει πάλι στο αμφιθέατρο που έβλεπε στην οδό Μπρασίλ, απέναντι από τους τρούλους της Ορθόδοξης Ρώσικης Εκκλησίας.

Tomás Eloy Martínez, "Ο Τραγουδιστής των Τάνγκο", Καστανιώτης 2006 (μετάφραση Κατερίνα Τζωρίδου)