"Πολυαγαπημένη, Θεέ μου, πόσο σ’ αγαπώ! Είναι πού αργά τη νύχτα, έχω αφήσει στην άκρη τη μικρή μου ιστορία, που βέβαια ήδη δυο βράδια δεν την έχω δουλέψει καθόλου και που μέσα στη σιωπή αρχίζει να αναπτύσσεται και να γίνεται μια πιο μεγάλη ιστορία. Να σου τη δώσω να τη διαβάσεις, πώς να το κάμω αυτό; Ακόμη κι αν ήταν έτοιμη; Έτσι όπως είναι γραμμένη δεν διαβάζεται κι ακόμη κι αν αυτό δεν ήταν εμπόδιο, διότι σίγουρα μέχρι τώρα δεν σε έχω κακομάθει με ωραίο γραφικό χαρακτήρα, κι έτσι δεν θέλω να σου στείλω να διαβάσεις τίποτε. Να σου διαβάζω θέλω. Ναι, αυτό θα ήτανε ωραίο, να σου διαβάζω αυτή την ιστορία και συγχρόνως να είμ’ αναγκασμένος να σου κρατώ το χέρι, διότι η ιστορία είναι λίγο τρομαχτική. Λέγεται «Μεταμόρφωση», θα σου προκαλούσε φόβο πού κι ίσως να ευχαριστούσες για ολόκληρη την ιστορία, διότι φόβος είναι βέβαια αυτό που με τα γράμματά μου είμ’ αναγκασμένος δυστυχώς καθημερινά να σου προκαλώ."
(Γράμμα στη Φελίτσε, 23 Νοεμβρίου 1912).
"Πολυαγαπημένη! Τι εξαιρετικά βδελυρή ιστορία είναι αυτή που βάζω τώρα πάλι στην άκρη, για να αναπαυτώ στις σκέψεις μου για σένα. Τώρα έχει λίγο προχωρήσει λίγο πάνω από τη μέση κι εγώ επίσης δεν είμαι εν γένει ανικανοποίητος απ’ αυτήν, αλλά βδελυρή είναι απεριόριστα και τέτοια πράγματα. Βλέπεις, βγαίνουνε απ’ την ίδια καρδιά που κατοικείς εσύ και που εσύ ανέχεσαι ως κατοικία. Μη θλίβεσαι γι’ αυτό, διότι, ποιος ξέρει, όσο πιο πολύ γράφω κι όσο πιο πολύ απελευθερώνομαι, τόσο πιο καθαρός και πιο άξιος ίσως γίνομαι για σένα, αλλά σίγουρα υπάρχουνε πολλά ακόμη να πετάξω από μέσα μου κι οι νύχτες δεν μπορούν να είν’ αρκετά μεγάλες γι’ αυτή την κατά τα άλλα άκρως ηδονική εργασία."
(Γράμμα στη Φελίτσε, 23 προς 24 Νοεμβρίου 1912)
Franz Kafka, «Οι Γιοι», Ίνδικτος 2009 (μετάφραση Αλέξανδρος Κυπριώτης)
(Γράμμα στη Φελίτσε, 23 Νοεμβρίου 1912).
"Πολυαγαπημένη! Τι εξαιρετικά βδελυρή ιστορία είναι αυτή που βάζω τώρα πάλι στην άκρη, για να αναπαυτώ στις σκέψεις μου για σένα. Τώρα έχει λίγο προχωρήσει λίγο πάνω από τη μέση κι εγώ επίσης δεν είμαι εν γένει ανικανοποίητος απ’ αυτήν, αλλά βδελυρή είναι απεριόριστα και τέτοια πράγματα. Βλέπεις, βγαίνουνε απ’ την ίδια καρδιά που κατοικείς εσύ και που εσύ ανέχεσαι ως κατοικία. Μη θλίβεσαι γι’ αυτό, διότι, ποιος ξέρει, όσο πιο πολύ γράφω κι όσο πιο πολύ απελευθερώνομαι, τόσο πιο καθαρός και πιο άξιος ίσως γίνομαι για σένα, αλλά σίγουρα υπάρχουνε πολλά ακόμη να πετάξω από μέσα μου κι οι νύχτες δεν μπορούν να είν’ αρκετά μεγάλες γι’ αυτή την κατά τα άλλα άκρως ηδονική εργασία."
(Γράμμα στη Φελίτσε, 23 προς 24 Νοεμβρίου 1912)
Franz Kafka, «Οι Γιοι», Ίνδικτος 2009 (μετάφραση Αλέξανδρος Κυπριώτης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου