Τώρα ήξερε –αυτό την τρόμαζε, και με έναν παράδοξο τρόπο την ηρεμούσε ταυτόχρονα- ότι ήταν δυνατόν, ίσως και εύκολο, να εγκατασταθεί στη μοναξιά όπως σε μιαν άγνωστη πόλη, σ’ ένα διαμέρισμα με μια παλιά τηλεόραση κι ένα κρεβάτι του οποίου ο σομιές τρίζει καθώς στριφογυρίζεις μέσα στην αϋπνία σου. Να σηκωθείς να πας στην τουαλέτα και να μείνεις εκεί ακίνητη, μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι σου υγρό από το νερό και το σαπούνι, με τα μάτια κλειστά, καθώς θυμάσαι το στόμα ενός άντρα. Και να ξέρεις πως αυτό μπορεί να κρατήσει για όλη σου τη ζωή, και μάλιστα να το συνηθίσεις. Να παραιτηθείς και να μην αντιδράς στη σκέψη ότι μπορεί να γεράσεις πικραμένη και μόνη, ότι θα βαλτώσεις σ’ αυτή την πόλη ή σε οποιαδήποτε άλλη χαμένη γωνιά του κόσμου, καθώς αυτός ο κόσμος θα εξακολουθεί να περιστρέφεται όπως το έκανε πάντα, αν και πριν δεν το καταλάβαινες – απαθής, βίαιος, αδιάφορος.
Arturo Pérez-Reverte, «Η Βασίλισσα του Νότου», Πατάκης 2004 (μετάφραση Δημήτρης Δημουλάς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου