Όσο δερνόμουνε και σερνόμουνε και συλλογιόμουνε τέτοια με το νου μου, η νύχτα προχωρούσε, και στους απέραντους κάμπους του κόσμου γλιστρούσε η γις μας σιγά σιγά, να κάμη τον καθημερινό της δρόμο γύρω στον ήλιο. Καίγανε πάντοτες τα φώσια με το θολό τους φέξιμο, κάνανε και φαινότανε ακόμη καλήτερα το σκοτάδι. Κάπου κάπου άκουγες μια βοή κι ανατρίχιαζες, είτανε τα κανόνια που βροντούσανε. Έλεγες πως αστροπελέκια σειούσανε τη γις και θέλανε να σπάσουνε πέτρα. Είτανε για να προσκυνήσουνε το λείψανο. Σάλεβε, κουνιότανε το πλήθος, μουρμούριζε σα θάλασσα που βράζει. Μου αρέσει να περπατώ μέσα στο λαό, δίχως να με ξαίρη κανένας και γω να συλλογιούμαι τα δικά μου. Η φαντασία μου παίρνει φωτιά. Στράβει ο νους μου, χιλιάδες ιδέες, σα χαλάζι και σα βροντή, μου δέρνουνε το μυαλό. Στο κεφάλι μου μέσα σηκώνουνται φουρτούνες.
Γιάννης Ψυχάρης, «Το ταξίδι μου», Νεφέλη 1988
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου