καρπούζια

Όλα τα μπαρ που βρίσκονται εκτός της (ευρύτερης) περιοχής της Αθήνας συγκαταλέγονται σε μια γενική και αδιαβάθμητη κατηγορία: την επαρχία. Είτε πρόκειται για μικρές ή μεγαλύτερες πόλεις είτε για χωριά, στη νησιώτικη ή στην ηπειρωτική χώρα, όλες οι γυναίκες που συνάντησα στο ερευνητικό πεδίο δεν προχωρούσαν σε καμιά διάκριση. Η επαρχία συγκροτείται ως τόπος αντιστικτικά προς τη μία και μοναδική πόλη: την Αθήνα.
Σε αυτό το πλαίσιο, κάθε τόπος χάνει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Η πρόσληψη του κάθε χώρου μοιάζει αδιαφοροποίητη, σχεδόν ισοπεδωτική, και ταυτίζεται με το χώρο της δουλειάς. Για κάποιους τόπους είναι γεγονός ότι δεν αναφέρονται καν με το όνομά τους, αλλά με το όνομα του μπαρ όπου η γυναίκα εργάστηκε (π.χ. όταν η Νίκη μιλά για τον Μαξιμάκια, εννοεί τα Τρίκαλα). Τα στοιχεία του τόπου που περνούν στην αφήγηση (π.χ. οι αγροτικές παραγωγές και άλλες οικονομικές δραστηριότητες της περιοχής) συνδέονται άμεσα με την εμπειρία στο μπαρ.
Σε μια συνέντευξη, ο Θ. Αλεξανδρής, απαντώντας στην ερώτηση της δημοσιογράφου για τα κριτήρια επιλογής της πόλης στην εκάστοτε συνεργασία του, αναφέρει: «Όλα είχαν σχέση με την κονσομασιόν, τα φράγκα, και άρα με την περίοδο της συγκομιδής! Έτσι, στη Βέροια φτάναμε όταν πουλιόνταν τα ροδάκινα, στο Ναύπλιο τα πορτοκάλια, στη Λάρισα τα ζαχαρότευτλα, στην Ιεράπετρα τα αγγούρια. Ένα βράδυ, στην Κυλλήνη, μας είπαν να περάσουμε σε είκοσι ημέρες, γιατί τότε θα έχουν πουληθεί τα καρπούζια*».

*Συνέντευξη στη Σταυρούλα Παναγιωτάκη, περιοδικό Κλικ, β’ περίοδος, τεύχος 19, Μάρτης 2000.

Λιόπη Αμπατζή, «Ποτό για Παρέα», Κέδρος 2009