Μερικές ταινίες όμως εξακολουθούν να διαθέτουν αυτό το κάτι, εξακολουθούν να σου προκαλούν ρίγη ακόμα και μετά από πολλά χρόνια. Του έβαλα να δει τους Κακόφημους δρόμους (1973), ταινία που γύρισε ο Μάρτιν Σκορτσέζε στις αρχές της καριέρας του. Είναι για το πως μεγαλώνει κανείς στη σκληρή και βίαιη γειτονιά της Μικρής Ιταλίας στη Νέα Υόρκη. Υπάρχει μια σεκάνς κάπου στην αρχή που μου έχει μείνει αξέχαστη. Με τις δραματικές συγχορδίες των Ρόλλινγκ Στόουνς στο "Tell Me" ως υπόκρουση, η κάμερα ακολουθεί τον Χάρβεϊ Καϊτέλ καθώς μπαίνει σε ένα μπαρ με κόκκινα φώτα. Όποιος έχει πάει σε κάποιο μπαρ βράδυ Παρασκευής την ξέρει αυτήν την αίσθηση. Γνωρίζεις τους πάντες, σου γνέφουν, σε αποκαλούν με το μικρό σου όνομα, έχεις όλη τη νύχτα μπροστά σου. Ο Καϊτέλ ελίσσεται ανάμεσα στο πλήθος, σφίγγει ένα χέρι εδώ, ανταλλάσσει κάποιο αστείο εκεί, λικνίζεται απαλά στον ρυθμό της μουσικής. Είναι το πορτραίτο ενός νεαρού που είναι ερωτευμένος με τη ζωή, ερωτευμένος με το ότι είναι ζωντανός αυτό το βράδυ της Παρασκευής, με τους συγκεκριμένους ανθρώπους σε τούτο το μέρος. Έχει επίσης την υπογραφή της χαράς που νιώθει ένας νεαρός κινηματογραφιστής, μια στιγμή έκστασης, όπου πραγματοποιεί, δημιουργεί μια ταινία.
David Gilmour, "Η Κινηματογραφική Λέσχη", Πατάκης 2011 (μετάφραση Γιώργος Καλαμαντής)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου