Σήμερα, το κάθε κουτορνίθι που δεν ξέρει πως να την πέσει σ' ένα βιβλίο το χτυπάει λέγοντας ότι είναι συναισθηματικό. Πού να καταλάβουν τα κουτορνίθια ότι για να γράψεις ένα μυθιστόρημα πρέπει να βρεις τις πλέον φορτισμένες λέξεις για να προκαλέσεις τη μεγαλύτερη δυνατή συγκίνηση. Πού να καταλάβουν ότι άλλο πράγμα το συναίσθημα κι άλλο πράγμα ο συναισθηματισμός, ότι ο συναισθηματισμός είναι το φιάσκο του συναισθήματος. Και, αφού οι συγγραφείς είναι τόσο χέστηδες που δεν τολμάνε να κοντράρουν τα κουτορνίθια που είναι στα πράγματα κι έχουν διαγράψει το συναίσθημα και τη συγκίνηση, βγαίνουν όλα αυτά τα ορθότατα μυθιστορήματα, τα ψυχρά, άνευρα και άψυχα, που μοιάζουν να βγήκαν κατευθείαν απ' το γκισέ κάποιου προοδευτικού υπαλλήλου προκειμένου να ικανοποιήσει τους κριτικούς...
Javier Cercas, "Η ταχύτητα του φωτός", Πατάκης 2007 (μετάφραση Αγγελική Βασιλάκου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου