"Αλήθεια τι εννοείται όταν μιλάτε γι' αποτυχημένη επανάσταση; Αν έχετε διάθεση να τα σπάσετε όλα, γιατί δεν το κάνετε; Σιάτλ, Νταβός, Γένοβα, Νέα Υόρκη... Οι δρόμοι είναι φίσκα από νεαρούς που θέλουν να ξεπαστρέψουν μπάτσους κι επιχειρηματίες με πούρο."
"Κι εσείς; Εσείς γιατί δεν είστε μαζί τους;"
Αναμφισβήτητα αυτή ήταν μια καλή ερώτηση. Την είχα σκεφτεί πολλές φορές απ' την καλή κι απ' την ανάποδη.
"Καταρχήν επειδή πρέπει να τρέχεις πιο γρήγορα απ' τους μπάτσους, κι εγώ γέρασα πια..."
"Μαλακίες" είπε εκείνη περιφρονητικά.
"Για μια φορά, σκεφτείτε λίγο πριν απαντήσετε. δεν εννοώ πως γέρασα και δεν μπορώ να τρέξω, εννοώ πως δεν θέλω πια να γυρίζω την πλάτη στους μπάτσους."
"Αυτό το καταλαβαίνω."
Το χαμόγελό της, γεμάτο κατανόηση, μ' ενόχλησε σχεδόν όσο και η απάντησή της.
"Όχι, δεν καταλαβαίνετε τίποτα. τρέχει κανείς όταν δεν κρατάει τίποτα στα χέρια. Και δεν εννοώ μόνο τα όπλα... Τίποτα σημαίνει τίποτα... Ούτε καν την ελπίδα πως πεθαίνεις για ένα καλύτερο αύριο."
"Και μετά;"
"Τίποτα άλλο... Δεν υπάρχει μετά... Να τρέχεις μπροστά απ' τους μπάτσους με τη σκέψη πως αυτό θα εξανθρωπίσει κάπως τον καπιταλισμό, είναι σαν να τρέχεις μ' άδεια χέρια... Συγγνώμη, θέλω να κατουρήσω..."
Εκείνη με μια σιδερένια λαβή με υποχρέωσε να ξανακαθίσω. Ήταν πιο κόκκινη κι από νεογέννητη παπαρούνα. Πολύ θα ήθελα να ξέρω τι θα έκανε αν τη φιλούσα.
Patrick Raynal, "Πρώην Σύντροφοι", Μεταίχμιο 2004 (μετάφραση Μελίνα Καρακώστα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου