Ο Λονγκ Τζακ προτιμούσε ιστορίες που είχαν κάτι το υπερφυσικό. Τους κρατούσε άφωνους με διηγήσεις φρικιαστικές για πειρατές της ακτής Μονομόι, που κορόιδευαν και φόβιζαν κάποιους έρημους ψαράδες θαλασσινών. Για άθαφτους νεκρούς που περπατούσαν στην άμμο ή στοίχειωναν τους αμμόλοφους, για τον κρυμμένο θησαυρό στο Νησί της Φωτιάς, που τον φύλαγαν τα πνεύματα των αντρών του Κιατ, για πλοία που φεύγανε μέσα στην ομίχλη στην κομητεία του Τρούρο, για το λιμάνι εκείνο στο Μάιν, όπου κανένας εκτός από τους ξένους δεν έριχνε άγκυρα ποτέ δυο φορές συνέχεια σ’ ένα ορισμένο μέρος, εξαιτίας των νεκρών αντρών ενός πληρώματος που τραβούσαν κουπί εκεί τα μεσάνυχτα, με την άγκυρα στην πλώρη του παλιού πλοίου σφυρίζοντας –όχι φωνάζοντας, μα σφυρίζοντας- για την ψυχή εκείνου που τάραξε την ησυχία τους.
Ο Χάρβεϊ πίστευε ως τότε πως στην ανατολική ακτή της πατρίδας του, από το Μάουντ Ντέζερτ και νότια, κατοικούσαν άνθρωποι που πήγαιναν εκεί το καλοκαίρι τ’ άλογά τους και διασκέδαζαν στα εξοχικά τους. Κορόιδευε τις ιστορίες με τα φαντάσματα –όχι τόσο όπως ένα μήνα πρωτύτερα- μα τελικά κατέληγε να κάθεται σιωπηλός σε μια γωνιά, τρέμιοντας από το φόβο του.
Rudyard Kipling, «Δαίμονες των Κυμάτων», Καστανιώτης 1987 (μετάφραση Μαίρη Κιτσικοπούλου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου