ακηδία

Υπάρχουν λέξεις στα αρχαία ελληνικά για την αεργία (για παράδειγμα, σχόλη, άλης και αργός) και για ένα είδος κορεσμού ή μιας μπλαζέ κατάστασης του μυαλού (για παράδειγμα, η λέξη κόρος), αλλά δύσκολα κάποια από αυτές αντιστοιχεί εξ ολοκλήρου στην αντίστοιχη δική μας έννοια της βαρεμάρας. Η πιο κοντινή είναι πιθανώς η ακηδία, η οποία προέρχεται από το κήδος, που σημαίνει να νοιάζεσαι, συν το αρνητικό πρόθεμα. Αυτή η έννοια, όμως, παίζει μόνο έναν ελάσσονα ρόλο στην πρώιμη ελληνική σκέψη, όταν περιγράφει μια κατάσταση αποσύνθεσης, η οποία θα μπορούσε να θεωρηθεί κάτι σαν χαύνωση ή σαν έλλειψη συμμετοχής. Θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι τον 4ο μ.Χ. αιώνα, με τους Πρώτους Πατέρες στις ερήμους πέρα από την Αλεξάνδρεια, για να αποκτήσει ο όρος ένα πιο τεχνικό νόημα, περιγράφοντας τώρα μια κατάσταση κορεσμού από τη ζωή ή κούρασης. Ο Ευάγριος ο Ποντικός (περ. 345-399) θεωρεί την ακηδία δαιμονική. Ο μεσημεριανός δαίμονας (daemon meridianus) είναι ο πιο πανούργος απ' όλους τους δαίμονες, επιτίθεται στον μοναχό στο μέσο της μέρας, το καταμεσήμερο, με τον ήλιο να μοιάζει ακίνητος στον ουρανό. Τα πράγματα μένουν ως έχουν σ' αυτή την κατάσταση, αλλά φαίνεται να έχουν χάσει εντελώς τη ζωντάνια τους. Ο δαίμονας κάνει τον άνθρωπο να σιχαίνεται το μέρος στο οποίο βρίσκεται - ακόμα και την ίδια του τη ζωή.

Lars Svendsen, "Η φιλοσοφία της βαρεμάρας", Σαββάλας 2006 (μετάφραση Παναγιώτης Καλαμαράς)