στη Μαδέρα δε ζούσε κανείς πριν από την ανακάλυψή της

«Υπάρχουν στο νησί οπαδοί της Ανεξαρτησίας;»
Του εξήγησα ότι στη Μαδέρα δε ζούσε κανείς πριν από την ανακάλυψή της από τους Πορτογάλους τον 15ο αιώνα.
«Τι εντυπωσιακή εικόνα, αν τη σκεφτεί κανείς σε βάθος!» απάντησε. «Ένα νησί για αιώνες έρημο».
Του εξήγησα ότι η απουσία ανθρώπων μέχρι την άφιξη των Πορτογάλων έκανε σουρεαλιστική οποιαδήποτε ιδέα περί ανεξαρτησίας. Του εξήγησα ότι δεν συνέβαινε το ίδιο όπως στα Κανάρια, για παράδειγμα, τα οποία άλλωστε κατοικούνταν από τους Γουάντσες πριν από την άφιξη των Ισπανών.
Τον ρώτησα αστειευόμενος:
«Δεν πιστεύω να ήρθατε στη Μαδέρα έχοντας κατά νου να οργανώσετε κίνημα ανεξαρτησίας;»
Το πήρε στα σοβαρά.
«Νομίζετε ότι στην ηλικία μου είμαι σε θέση να κάνω τέτοιο πράγμα; Ήρθα για διακοπές. Κουρασμένος από την οικογένειά μου».
Έμεινε σκεφτικός, φαινόταν πάλι μελαγχολικός.
«Ή, καλύτερα, ήρθα γιατί ήρθα και στην πραγματικότητα δεν ξέρω γιατί είμαι εδώ. Δεν κάνω τίποτε άλλο απ’ το να φτάνω σε μια πόλη και, λες και προσπαθώ να ξεφύγω από κάτι, να φεύγω αμέσως για κάποια άλλη. Πήγα στο Πόρτο, την επόμενη μέρα ήμουν κιόλας στη Λισαβόνα, σήμερα στη Φουνσάλ. Δεν θα παραξενευόμουν αν αύριο πήγαινα στο Πράσινο Ακρωτήριο».
«Δεν σας αρέσει το ξενοδοχείο;»
«Ναι, μακάρι όμως να είχε ένα παράρτημα στο Πράσινο Ακρωτήριο και άλλο ένα στον πορθμό του Μαγγελάνου. Καταλαβαίνετε τι εννοώ…»

Enrique Vila-Matas, «Το κάθετο ταξίδι», Καστανιώτης 2004 (μετάφραση Ελεάνα Τσόκα)