Κι όμως, παρ’ όλη την αγωνία μου, είναι το θνητό της κομμάτι και όχι το θεικό που παραμένει για μένα φωτεινό, όσο αμαυρωμένη κι αν είναι η λάμψη του, μες στους ίσκιους του παρελθόντος. Στη Μνήμη μου υπάρχει ως η εκδήλωση του ίδιου του εαυτού της. Ποια είναι η πιο πραγματική: η γυναίκα που κείτεται στη χορταριασμένη πλαγιά των αναμνήσεών μου ή η διασκορπισμένη σκόνη και το ξεραμένο μεδούλι, τα μόνα δικά της πράγματα που διατηρεί πλέον η γη; Δίχως αμφιβολία για άλλους, επιμένει, είναι μια κινούμενη φιγούρα στα κέρινα ομοιώματα της μνήμης, μα η δική τους εκδοχή θα είναι διαφορετική από τη δική μου καθώς και του ενός από του άλλου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο εξαπλώνεται και διασπείρεται ο ένας στο νου των πολλών. Δεν έχει διάρκεια αυτό, δεν μπορεί να έχει διάρκεια, δεν είναι αθανασία. Κουβαλάμε τους νεκρούς μαζί μας μόνο μέχρι να πεθάνουμε κι εμείς κι έπειτα είμαστε εμείς που μεταφερόμαστε για λίγο νοερά κι ύστερα οι μεταφορείς μας πέφτουν κι αυτοί με τη σειρά τους κι έτσι συνεχίζονται οι γενιές μέχρι εκεί που δε χωράει ο νους. Θυμάμαι την Άννα, η κόρη μας, η Κλερ, θα θυμάται την Άννα κι εμένα, ύστερα η Κλερ θα αποχωρήσει και θα υπάρχουν άνθρωποι που θα θυμούνται εκείνη, μα όχι εμάς, κι αυτή θα είναι η ύστατή μας διάλυση. Πράγματι, κάτι δικό μας θα απομένει, μια ξεθωριασμένη φωτογραφία, μια μπούκλα μαλλιών, μερικά αποτυπώματα, κάποια δικά μας μόρια στον αέρα του δωματίου όπου αφήσαμε την τελευταία μας πνοή, κι όμως, τίποτε από αυτά δεν θα είμαστε εμείς, αυτό που είμαστε κι αυτό που υπήρξαμε, παρά μόνο των νεκρών οι στάχτες.
John Banville, «Η Θάλασσα», Καστανιώτης 2005 (μετάφραση Τόνια Κοβαλένκο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου