Λίγο κράτησε η αθωότητα, τότε που η αγάπη δίχως όρια βασίλευε ανάμεσα σε όλα τα πλάσματα. Λίγο κράτησε ο Επίγειος Παράδεισος, που ήταν και Θαλάσσιος Παράδεισος, θαρρώ, τότε που τα πλοία ταξίδευαν με πρίμα τον άνεμο, δίχως να χρειάζονται καπετάνιους και χειρουργούς, και ο Αδάμ έφτανε να κάνει μια κίνηση και βίρα οι άγκυρες, και τα πανιά φούσκωναν και σαλπάραμε, κι ήταν σκέτη απόλαυση. Λίγο κράτησε ο Baradoz, τότε που δεν υπήρχε ούτε deiz ούτε noz. Κι ύστερα οι ναυτικοί άρχισαν να ιδρώνουν, να δέχονται διαταγές και βουρδουλιές. Ο λοστρόμος να κοιτάζει τ’ άστρα και να φοβάται. Οι τυφώνες να στροβιλίζονται και να κατεβαίνουν από τον ουρανό.
Η γάγγραινα των τυράννων εξαπλώθηκε, έφτασε μέχρι τη γέφυρα των καραβιών και τρύπωσε μέσα στα σπίτια στη στεριά.
Giuseppe Conte, «Σκλάβοι της Ελευθερίας», Πόλις 2010 (μετάφραση Δήμητρα Δότση)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου