ήταν στοιχηματζής γεννημένος

-Και ο Χέμινγουεϊ; Ήξερε από κοκόρια;
-Προφανώς ήξερε… Εγώ τον έμαθα, διαβεβαίωσε ο Τορίμπιο και προσπάθησε να βολέψει το σκελετό του στην πολυθρόνα. Για να καταλάβεις αν ήξερε, όταν έφυγε από την Κούβα για να πάει να σκοτωθεί, μου είπε πως όταν τελείωνε το βιβλίο για τους ταυρομάχους θα έγραφε ένα για τους κοκοράδες. Εγώ θα ήμουν ο πρωταγωνιστής και εκείνος θα διηγιόταν τις ιστορίες των καλύτερων κοκοριών μου.
-Θα ήταν καλό βιβλίο.
-Καλό βιβλίο, προφανώς, διαβεβαίωσε ο γέρος.
-Κι εκείνος, πόνταρε γερά;
-Ναι, γερά, ήταν στοιχηματζής γεννημένος. Στα άλογα, στα κοκόρια… και είχε τύχη ο παλιοκερατάς, σχεδόν πάντα κέρδιζε. Όμως, αφού είχε κερδίσει, μεθοκοπούσε και μερικές φορές σπαταλούσε και χάριζε όλα τα κέρδη του. Δεν τον ενδιέφερε το χρήμα, εκείνο που του άρεσε ήταν ο αγώνας. Είχε μανία με τις κοκορομαχίες και με το θάρρος των κοκοριών. Τον ενθουσίαζε να βλέπει έναν κόκορα να έχει μείνει τυφλός από τις σπιρουνιές και να συνεχίζει να παλεύει χωρίς να βλέπει τον αντίπαλο. Αυτό τον ξετρέλαινε.
-Παράξενος τύπος, έτσι;
-Καργιόλης, σου το είπα ήδη. Για μένα, είχε το δαίμονα μέσα του. Γι’ αυτό έπινε τόσο… για να καλμάρει το δαίμονα.

Leonardo Padura, «Αντίος, Χέμινγουεϊ», Καστανιώτης 2007 (μετάφραση Κώστας Αθανασίου)