Κάποτε, σε μια χαλαρή συζήτηση που είχαμε αρχίσει για τους αναρχικούς, μνημόνευσα τον θεωρητικό τους πρόδρομο, τον Μαξ Στίρνερ, που δίδασκε ότι ιδεώδης κοινωνία είναι η κοινωνία των εγωιστών. «Κι αν υποτεθεί ότι έχει ως ένα βαθμό δίκιο, είναι εύκολο να γίνει κανείς εγωιστής;», αναρωτήθηκε ο Καραμανλής. Τυχαία έπεσα αργότερα σε μια σκέψη της Σιμόν Βέιλ: «Ο άνθρωπος θα ήθελε να είναι εγωιστής και δεν το μπορεί. Αυτό είναι το πιο χτυπητό χαρακτηριστικό της δυστυχίας του και η πηγή του μεγαλείου του». Του διάβασα την περικοπή θυμίζοντάς του την παλιά συζήτησή μας. «Βρίσκεσθε στο ίδιο κλίμα» -του είπα μισοαστεία-μισοσοβαρά- «με την ιδιόρρυθμη Γαλλίδα φιλόσοφο, ηρωική κοινωνική ακτιβίστρια, μαχήτρια της γκωλικής Αντίστασης και ριζοσπαστική ερμηνεύτρια, παρά την εβραϊκή της καταγωγή, της χριστιανικής δογματικής!...».
Γέλασε. Όταν του πρόσθεσα ότι ένα από τα σπουδαία έργα της είναι για τις χριστιανικές ιδέες στην πλατωνική φιλοσοφία, μου είπε σοβαρά: «Αυτό πραγματικά θα ήθελα να το διαβάσω. Αν βρω καιρό…».
Τάκης Λαμπρίας, «Καραμανλής ο Φίλος», Ποταμός 1998
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου