Δεν είναι το τέλος του κόσμου. Είναι το τέλος του κόσμου. Κανένα επιχείρημα, καμιά διδασκαλία δεν φέρνει αποτέλεσμα. Ήταν κάποτε –θυμάσαι;- ένας καιρός που δεν τη γνώριζες, τότε ζούσες χωρίς εκείνη. Και το μεγαλύτερο πένθος δεν έφερε ποτέ κανέναν πίσω. Σφίγγεις την καρδιά σου για το θάνατο μιας γυναίκας, ωστόσο χιλιάδες πεθαίνουν κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Τι να κάνουμε. Είμαι εγωιστής, είμαι αδύναμος, έχω καρδιά μόνον για μία.
Η ζωή συνεχίζεται. Δεν συνεχίζεται. Καλά, καλά, το ξέρω, στο τέλος αυτό που θέλουμε, εμείς τα ζωντανά πλάσματα που ανασαίνουμε (είμαι ακόμη ένα από αυτά;) είναι η ζωή. Σε αυτό που πάνω από όλα θέλουμε να πιστεύουμε είναι η επίμονή και η ανθεκτικότητα της ζωής. Αντιμέτωποι με την επιλογή μεταξύ θανάτου και του πιο ελάχιστου υπαινιγμού ζωής, και από ποια ανοησία, και από ποιο ασήμαντο πράγμα δεν θα γραπωνόμασταν προκειμένου να διατηρήσουμε άσβεστη ετούτη την πίστη μας; Σ’ ένα φύλλο; Σ’ ένα μοναδικό μουσκεμένο, πράσινο φύλλο; Θα μας αρκούσε, σίγουρα. Από πού αρπάζονται οι ετοιμοθάνατοι τις τελευταίες τους στιγμές; Από την ηλιαχτίδα που γλιστράει από τις κουρτίνες, από τους ήχους ενός παιχνιδιού τένις, από το θόρυβο ενός παρισινού δρόμου;
Μα το Θεό, είμαι περικυκλωμένος από φύλλα!
Graham Swift, «Εσαεί», Εστία 1999 (μετάφραση Αλέξης Εμμανουήλ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου