Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

φόβος θανάτου

Αρκεί μια μικρή αλλαγή για να μετατεθεί η γενική υπόθεση του φόβου κατάρρευσης σε έναν ειδικό φόβο θανάτου. Αυτός ίσως είναι ένας φόβος πιο κοινός και που απορροφούν οι θρησκευτικές διδασκαλίες περί μιας μετά θάνατον ζωής, ως διάψευση του γεγονότος του θανάτου.
Όταν ο φόβος θανάτου είναι σημαντικό σύμπτωμα, η υπόσχεση για μεταθανάτια ζωή αποτυγχάνει στο να φέρει ανακούφιση, και ο λόγος είναι ο ψυχαναγκασμός του ασθενούς στην αναζήτηση του θανάτου. Κι εδώ, εκείνο που αναζητιέται είναι ο θάνατος που συνέβη χωρίς να γίνει εμπειρία.
Όταν ο Keats ήταν «σχεδόν ερωτευμένος με τον γαλήνιο θάνατο»*, σύμφωνα με την ιδέα που προτείνω, επιθυμούσε έντονα τη γαλήνη που θα επερχόταν, αν είχε μπορέσει να «θυμηθεί» το γεγονός του θανάτου του, αλλά για να θυμηθεί, έπρεπε να βιώσει την εμπειρία του θανάτου στο παρόν.

*"Darkling I listen; and, for many a time/I have been half in love with easeful Death,/ Call’d him soft names in many a mused rhyme,/ To take into the air my quiet breath […}" (John Keats, "Ode to a Nightingale"

D. W. Winnicott, «Φόβος Κατάρρευσης», Άγρα 2010 (μετάφραση Πάνος Αλούπης)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου