Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

κατέχω μια εξουσία απεριόριστη

Όταν ήμουν παιδί, λάτρεψα με πάθος την τίγρη: όχι την παρδαλή των πλωτών νησιών του Παρανά και της σύγχυσης της Αμαζονίας, αλλά τη ραβδωτή, την ασιατική, τη βασιλική, που μόνο πολεμιστές μπορούν να την αντιμετωπίσουν, απ' τον πυργίσκο στη ράχη ενός ελέφαντα. Συνήθιζα να στέκομαι ατελείωτες ώρες έξω από κάποιο κλουβί του Ζωολογικού κήπου. Εκτιμούσα τις τεράστιες εγκυκλοπαίδειες και τα βιβλία φυσικής ιστορίας για τις μεγαλόπρεπες τίγρεις τους. (Ακόμα θυμάμαι αυτές τις εικόνες, εγώ που καλά καλά δεν μπορώ να θυμηθώ σωστά το μέτωπο ή το χαμόγελο μιας γυναίκας.) Όταν πέρασε η παιδική ηλικία, οι τίγρεις -και το πάθος μου γι' αυτές- ατόνησαν, όμως ακόμα έρχονται στα όνειρά μου. Σ' αυτή την κατάκλειστη ή χαοτική πλοκή, εξακολουθούν να δεσπόζουν με τον τρόπο αυτόν: εκεί που κοιμάμαι, ένα οποιοδήποτε όνειρο με περισπά, κι αμέσως ξέρω ότι είναι όνειρο. Οπότε τις περισσότερες φορές σκέφτομαι: Τούτο εδώ είναι ένα όνειρο, μια καθαρή εκτροπή της βούλησής μου. Αφού λοιπόν κατέχω μια εξουσία απεριόριστη, θα δημιουργήσω μια τίγρη.

Jorge Luis Borges, "Άπαντα Πεζά", Ελληνικά Γράμματα 2007 (μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου