Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

σκέψου ένα πράγμα και πες μου το

«Μου αρέσει αυτό το βιβλιοπωλείο. Και ξέρεις γιατί;» είπε εκείνη. «Γιατί είναι ημιυπόγειο.» «Αισθάνεσαι κρυμμένη. Σου αρέσει να κρύβεσαι. Από τι;» Τριγύρω, οι άντρες συζητούσαν για δουλειές με κοφτό ρυθμό και αποσπασματικές φράσεις, μια επίσημη συνθηματολογία με υπόκρουση πιατικών. «Μερικές φορές μόνο από το θόρυβο», είπε σκύβοντας πάνω του και ψιθυρίζοντας κεφάτα τις λέξεις. «Ήσουν ένα από εκείνα τα σιωπηλά, μελαγχολικά παιδιά. Κολλημένη στη σκιά.» «Κι εσύ;» «Δεν ξέρω. Δεν το σκέφτομαι.» «Σκέψου ένα πράγμα και πες μου το.» «Εντάξει. Ένα πράγμα. Όταν ήμουν τεσσάρων», είπε, υπολόγιζα πόσο θα ζύγιζα σε καθένα από τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος.» «Καλό αυτό. Α, αυτό μου αρέσει», είπε εκείνη και τον φίλησε στον κρόταφο κάπως μητρικά. «Επιστημοσύνη και εγωισμός συνδυασμένα». Τώρα γελούσε παρατεταμένα καθώς εκείνος έδινε στο γκαρσόνι την παραγγελία τους.

Don DeLillo, «Κοσμόπολις», Εστία 2004 (μετάφραση Θωμάς Σκάσσης)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου