Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

μια ήπια τάξη ανάμεσα σε ανθρώπους ανόητους ή αμαρτωλούς

Στην εποχή μας οι άνθρωποι τρέφουν δυσπιστία προς το δυτικό σύμπαν και δεν περιμένουν και πολλά από το μέλλον, παρ’ εκτός ίσως την τύχη του Ροβινσώνα, έναν δικό τους τόπο, ένα απόμερο νησί. Να αντέξουν τις επιθέσεις των μεγάλων μηχανών των φτιαγμένων από ανθρώπους και με ανθρώπους, να επιβιώσουν από τα επακόλουθα της συλλογικής ανθρώπινης τρέλας, είναι οι υψηλότερες φιλοδοξίες των διανοουμένων και στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Ακόμα και το όνειρο των πεινασμένων, μια ήπειρος γεμάτη με μπριζόλες και τηλεοπτικά παιχνίδια γνώσεων, μετατρέπεται σε πραγματικότητα όλο έλκη και παχυλό εκφυλισμό. Μια μετρημένη επιφυλακτικότητα φαίνεται να είναι η καλύτερη στάση για τον άνθρωπο: και η έλλειψη πάθους, ο λιγότερο επιβλαβής κοινωνικός στόχος του.
Άραγε μπορούμε, υποστηρίζουν, να ελπίζουμε για κάτι, στο κάτω κάτω, καλύτερο, παρ’ εκτός να αποφύγει απλώς η ανθρώπινη φυλή να τινάξει στον αέρα τον πλανήτη της, να διατηρήσουν οι πολιτικοί θεσμοί μια ήπια τάξη ανάμεσα σε ανθρώπους ανόητους ή αμαρτωλούς, με κάποια ίσως μικροβελτίωση εδώ κι εκεί, να συναφθεί σιωπηρή εκεχειρία ανάμεσα στα ιδανικά και στην πραγματικότητα, στα άτομα και στις ομάδες;

Eric Hobsbawm, «Επαναστάτες», Θεμέλιο 2008 (μετάφραση Πάρης Μπουρλάκης)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου