παντού πόρνες... σχεδόν σε αγγίζουν

«Σε αγαπώ», μου έλεγε. «Σε αγαπώ γιατί μου θυμίζεις Ευρώπη, και συγκεκριμένα Παρίσι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εκεί ο αισθησιασμός είναι διάχυτος στον αέρα και μεταδοτικός. Ίσως επειδή βλέπεις διαρκώς ζευγαράκια να φιλιούνται στο δρόμο, στα τραπεζάκια των καφενείων, στους κινηματογράφους, στα πάρκα. Τα βλέπεις να αγκαλιάζονται ελεύθερα και να φιλιούνται ατέλειωτα στη μέση του δρόμου, στους σταθμούς του μετρό. Δεν ξέρω, ίσως αυτός είναι ο λόγος. Στην είσοδο κάθε σπιτιού τα βράδια υπάρχει κι από ένα ζευγαράκι, λιωμένοι ο ένας μέσα στον άλλο. Παντού πόρνες... σχεδόν σε αγγίζουν.
Κάποτε, περιμένοντας στη στάση του λεωφορείου, κοίταγα αφηρημένα γύρω μου και είδα μέσα από ένα ακοιχτό παράθυρο έναν άντρα και μια γυναίκα στο κρεβάτι. Η γυναίκα ήταν πάνω στον άνδρα.
Στις πέντε το απόγευμα η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Ο αέρας γεμίζει έρωτα και πόθο. Όλοι βγαίνουν στους δρόμους. Τα καφενεία είναι γεμάτα. Στους κινηματογράφους υπάρχουν μικρά θεωρεία εντελώς σκοτείνα. Κλείνεις την κουρτίνα και κάνεις έρωτα στο πάτωμα, χωρίς να σε βλέπουν. Όλα είναι ανοιχτά κι εύκολα. Η αστυνομία δεν ανακατεύεται. Κάποτε ενόχλησε μια φίλη μου κάποιος στο δρόμο κι εκείνη παραπονέθηκε στον αστυνομικό που έτυχε να βρίσκεται εκεί κοντά. Όταν άκουσε τα παράπονά της, γέλασε και είπε: Να λυπάσαι την ημέρα που δεν θα σε ενοχλεί πια κανένας άντρας στο δρόμο. Θα έπρεπε να ευχαριστιέσαι αντί να θυμώνεις.»

Anaïs Nin, «Τα ερωτικά», Εξάντας 1987 (μετάφραση Γεράσιμος Μάρκου, Γιάννης Σταύρου)