γιατί όχι;

Στον απέναντι τοίχο έβλεπα τη μεγάλη ζωγραφιά του που υποτίθεται ότι ήταν αριστούργημα. Τότε ήταν ακόμα στ’ αρχικά στάδια, αλλά μάλλον αναπαριστούσε το Μυστικό Δείπνο με το Χριστό και τους μαθητές Του. Τους κοιτούσα έτσι όπως καθόντουσαν με τ’ αγνά, τα σοβαρά τους πρόσωπα, πιστεύοντας ότι είχαν εξυψωθεί υπεράνω όλων των άλλων, μαζεμένοι γύρω από τον ουράνιο Κύριό τους, εκείνον με το θείο φως πάνω απ’ το κεφάλι του. Χάρηκα στην ιδέα ότι Εκείνος λίγο μετά θα συλλαμβανόταν, ότι ο Ιούδας, που καθόταν κουβαριασμένος στη γωνιά του, σύντομα θα τον πρόδιδε. Σκέφτηκα: «Τώρα ακόμα Τον αγαπούν και Τον τιμούν, τώρα ακόμα κάθεται στο τραπέζι Του, ενώ εγώ στέκομαι εδώ ταπεινωμένος! Αλλά και η δική Του ταπείνωση δεν αργεί. Σε λίγο ούτε κι Αυτός θα κάθεται ανάμεσα στους μαθητές Του, αλλά θα είναι κρεμασμένος στο σταυρό, μονάχος, προδομένος από κείνους τους ίδιους. Θα κρέμεται γυμνός, όπως είμαι κι εγώ τώρα, ταπεινωμένος όπως κι εγώ, εκτεθειμένος στα βλέμματα των άλλων, χλευασμένος και ονειδισμένος. Και γιατί όχι; Γιατί να μην υποφέρει την ίδια ταπείνωση μ’ εμένα; Σ’ όλη Του τη ζωή τον περιέβαλαν με αγάπη, τράφηκε από την αγάπη – ενώ εγώ τράφηκα από το μίσος. Από την ημέρα που γεννήθηκα βύζαξα τον πικρό οπό του μίσους, το στήθος που μου δώσαν έβγαζε χολή, ενώ Αυτόν τον θήλασε η γλυκιά και χαριτωμένη Παναγία και ήπιε το ηδύτερο γάλα που έγινε ποτέ. Κάθεται εκεί αθώος κι ευγενικός και του είναι αδύνατο να πιστέψει ότι κάποιος μπορεί να Τον μισεί, ότι κάποιος θέλει να Του κάνει κακό. Γιατί όχι; Γιατί όχι σ’ Αυτόν; Πιστεύει ότι όλοι στη γη πρέπει να τον αγαπούν ως υιό του ουράνιου Πατρός. Τι απλοϊκότητα! Τι παιδική άγνοια! Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο Τον μισούν κρυφά, ακριβώς λόγω αυτού του θαύματος. Διότι ο Άνθρωπος δεν θέλει να βεβηλωθεί από το Θεό».

Pär Lagerkvist, «Ο Νάνος», Καστανιώτης 1990 (μετάφραση Ερρίκος Μπελιές)