αν όλοι τηρούσαν πάντα αυτό τον κανόνα

Ήξερα, λοιπόν, πολύ καλά ποια θα ήταν τα συναισθήματα του πατέρα μου. Κι όμως δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τις σκέψεις μου από τη δουλειά μου, που παρ' όλο που ήταν σιχαμερή μολοντούτο κρατούσε δέσμια τη φαντασία μου. Ήθελα να μην αφήσω να εκδηλωθούν από μέσα μου όλα όσα σχετίζονταν με τα αισθήματα της στοργής μου πριν να ολοκληρωθεί ο μέγας στόχος, που κατάπινε κάθε ικμάδα της φύσης μου.
Εκείνο τον καιρό σκεπτόμουν πως ο πατέρας μου θα ήταν άδικος, αν καταλόγιζε την αμέλειά μου ως ηθικό παραστράτημα ή ως μομφή για τη διαγωγή μου. Τώρα όμως έχω πειστεί πως ήταν δικαιολογημένος που είχε την αντίληψη ότι δεν ήμουν εντελώς απαλλαγμένος από φταίξιμο. Μια τέλεια ανθρώπινη ύπαρξη πρέπει πάντα να διατηρεί ένα ήρεμο και ειρηνικό πνεύμα και ποτέ να μην επιτρέπει σ' ένα πάθος ή σε μια παροδική επιθυμία να αναστατώνει την ηρεμία του. Δε νομίζω πως η δίψα για γνώση μπορεί ν' αποτελέσει εξαίρεση σ' αυτό τον κανόνα. Αν η μελέτη που αφοσιώνεσαι έχει την τάση να αδυνατίζει τη στοργή σου και να καταστρέφει τη γεύση σου για κείνες τις απλές απολαύσεις όπου δε χωράει καμιά νοθεία, τότε αυτή η μελέτη είναι βέβαια παράνομη, δηλαδή δεν ταιριάζει στο ανθρώπινο πνεύμα. Αν όλοι τηρούσαν πάντα αυτό τον κανόνα, αν κανένας άνθρωπος δεν επέτρεπε σε μια οποιαδήποτε επιδίωξή του να επεμβαίνει και να αναστατώνει την ηρεμία των εσωτερικών του αισθημάτων, τότε η Ελλάδα δε θα είχε σκλαβωθεί. Ο Καίσαρ θα είχε λυπηθεί την πατρίδα του. Η Αμερική θα είχε ανακαλυφθεί πιο σταδιακά και οι αυτοκρατορίες του Μεξικού και του Περού δε θα είχαν καταστραφεί.

Mary Shelley, "Φρανκενστάιν", Στοχαστής 1995 (μετάφραση Θάνος Σακκέτας)