μη διανοηθείτε και να παρκάρετε εδώ

Μπορεί και να τρελαινόμουν. Έπρεπε να την αφήσω να ανέβει τις σκάλες (άκουγα τα σανίδια στο πάτωμα του ξενώνα να τρίζουν), να περιμένω να βγάλει τα παπούτσια της και να πέσει βαριά στα κρύα σκεπάσματα, μετά να ανέβω ωρυόμενος, κάνοντας μεγαλόστομες δηλώσεις και συκοφαντώντας, βρίζοντας και χλευάζοντας, τραβώντας τα χερούλια στις πόρτες, κλωτσώντας και γδέρνοντας τα πόδια των τραπεζιών, ραγίζοντας καθρέφτες με τις φωνές μου - δίνοντας διαταγές όπως θα 'πρεπε να γίνεται για το καλό και το συμφέρον ολωνών. να μάθουν όλοι στην οδό Πουανσινέ και στην ακρογιαλιά κι όλα τα πλοία στη θάλασσα ότι είχα μυριστεί τι συνέβαινε και ότι δε θα το ανεχόμουν, όπως και κανείς άλλος στο σπίτι μου. Ο ένας συμβαλλόμενος μόνος κι έρημος με τα άκαρδα κόλπα του στο άκαρδο σαλόνι του, ενόσω η άλλη άκαρδη συμβαλλόμενη γλιστρούσε στη χώρα των ονείρων επανεξετάζοντας τη μοίρα και τη θεία πρόνοια, συνδυασμός που θα έπρεπε να δώσει κάποιο περίτεχνο, πλούσιο αποτέλεσμα. Ούτε κατά διάνοια. Τούτες οι βρομιές δεν καθαρίζουν. Ή θα γίνει το δικό μου ή δρόμο. Ιρλανδοί (ή Σκοτσέζοι) ας μην μπουν στον κόπο. Μόνο για μέλη. Μη διανοηθείτε και να παρκάρετε εδώ.
Μα δεν το έκανα. Και ο λόγος που δεν το έκανα ήταν ότι ένιωθα ασφαλής. Παρότι ένιωθα κάτι να πλησιάζει, σαν εκείνους τους ελέφαντες που νιώθουν από μακριά τα ύπουλα βήματα των λογχοφόρων Πυγμαίων, πέρα από σαβάνες και πλημμυρισμένα ποτάμια. Ένιωθα ελεύθερος να ενδιαφερθώ, να φορέσω την άσπρη εργαστηριακή μπλούζα του αντικειμενικού ερευνητή, να γίνω συνεργάτης της Σάλλυ με το μεγεθυντικό φακό, περίεργος να ανακαλύψω τι είχαν να πουν αυτά τα παλιά κόκαλα, τα κατάλοιπα και τα θραύσματα του χαμένου έρωτα. Σε κάτι τέτοιες στιγμές φυσικά παίρνονται οι μεγάλες αποφάσεις. Η μεγάλη λογοτεχνία συνήθως τις παραλείπει, ευνοώντας τις σεισμικές μετατοπίσεις, τα υστερικά γέλια και τους κόσμους που σκάνε και ανοίγουν, προσφέροντάς μας με αυτό τον τρόπο πολύ κακές υπηρεσίες.

Richard Ford, "Η χώρα όπως είναι", Πατάκης 2010 (μετάφραση Σπύρος Τσούγκος)