κατά τις οποίες σταματάει ο χρόνος

Κατά τα άλλα, υπάρχουν δύο είδη παρόντος. Από τη μία το εφήμερο παρόν κι από την άλλη το αιώνιο, η αιώνια στιγμή. Τι είναι όμως η αιωνιότητα, για την οποία μιλούν η σοφία της Ανατολής και όλες χωρίς καμία εξαίρεση οι θρησκείες; Ώστε υπάρχουν στιγμές, όχι ιστορικές, αλλά οι αντίθετές τους, "ανιστορικές", κατά τις οποίες σταματάει ο χρόνος; Πρόκειται για μια μεταφορά. Η μοναδική αιωνιότητα που υφίσταται, ή θα υπάρχει τώρα, εδω και τώρα, στο αναντικατάστατο παρόν, ή δε θα υπάρξει ποτέ. Η αιωνιότητα, λέει ένας δικός μας μυστικός, ο Καζαντζάκης, είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό.
Η θρησκευτική έκσταση και τα θαύματα λαμβάνουν χώρα σε στιγμές όπου το παρόν ακινητοποιείται και ταυτόχρονα εκτείνεται ως το άπειρο. Το ίδιο συμβαίνει και με τις στιγμές, δημόσιες ή ιδιωτικές, που αξίζει να αποκαλούμε ιστορικές. Σαν τις πεταλούδες που καρφιτσώνει ένας συλλέκτης, παραμένουν στον καμβά της ζωής και της μνήμης μας, και μετά τις φορτώνουμε με ερμηνείες και σημασίες και θεωρείες, προσπαθώντας να τις κάνουμε να αποκτήσουν όλο και μεγαλύτερη ποιότητα, προσπαθώντας να τις κάνουμε όσο πιο πολύ γίνεται αιώνιες.
Ιδού λοιπόν γιατί υποπτεύομαι ότι γράφω εδώ όλον αυτόν τον τελευταίο καιρό. Συμπλέκοντας τις ατομικές μας στιγμές με τις συλλογικές, αγωνίζομαι να τις καρφιτσώσω σαν πεταλούδες στη συλλογή μου, να τις παγώσω και να τις διατηρήσω αναλλοίωτες. Να τους αποδώσω ποιότητα, κι έτσι να τις μεταβάλω, αν είναι δυνατόν, από εφήμερες σε αιώνιες.

Βαγγέλης Ραπτόπουλος, "Φίλοι", Κέδρος 2006