Από την άλλη πλευρά, εάν ο στοχασμός - ακόμα και των τραγικών- θέλει να είναι πρώτα απ' όλα σαφής και τείνει να κατανοήσει τον άνθρωπο, η γλώσσα των μύθων μοιάζει να παίρνει τη θέση του παράλογου. Και οι συγγραφείς εγκύπτουν πάνω σ' αυτό. Και με αυτό εμπλέκονται τα δραματικά πρόσωπα. Οι τραγικοί ξεδιάλεξαν προφανώς από τα παραπλανητικό πεδίο των μυθικών αφηγήσεων, διατήρησαν όμως τα ξαφνικά γυρίσματα της ανθρώπινης ευτυχίας και συγκράτησαν τα πάθη και τη βία, τον άνθρωπο συγκλονισμένο με κάθε έννοια, χαμένο, να εμπλέκεται σε σφάλματα. Η ευκρίνειά τους δεν έχει την ψυχρότητα του στοχαστή που νομίζει ότι τα γνωρίζει όλα. Και με αυτούς, η λάμψη της λογικής αποκτά περισσότερη αξία διότι φωτίζει βάραθρα και αβύσσους και περιβάλλει την ύπαρξή τους, χωρίς ποτέ να τα υποτιμά.
Jacqueline de Romilly, "Γιατί η Ελλάδα;", Το Άστυ 1993 (μετάφραση Μπάμπης Αθανασίου - Κατερίνα Μηλιαρέση)
Jacqueline de Romilly, "Γιατί η Ελλάδα;", Το Άστυ 1993 (μετάφραση Μπάμπης Αθανασίου - Κατερίνα Μηλιαρέση)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου