vieni qua!

"Annetta, vieni qua!... Annetta!"
Επιτακτική κοντράλτα η δασκάλα συμμάζεψε την ατίθαση Annetta σις κερκίδες, στο μελίσσι: καμιά εικοσαριά κοριτσάκια, επτά οκτώ ετών, με οργαντίνες ροζ ομοιόμορφες -σχολείο ή ορφανοτροφείο;- χοροπηδούν εκεί όπου λυσσομανούσε αιμοδιψής ο όχλος μυριάδες δύο, τιτιβίζουν ανέμελα, ξεφωνητά παιδιάστικα τραγουδιστά, παραλήρημα ανοιξιάτικο. Όλα μαζί ακολούθησαν τη γιγαντόσωμη κυρία, κατεβαίνουν τα πέτρινα σκαλοπάτια ως το στηθαίο, εξαφανίστηκαν πίση\ω του για να προβάλουν πάλι κελαηδώντας στην αρένα -από την ίδια τρύπα ορμούσανε θηρία, στην ίδια τρύπα έσερναν κατακρεουργημένους μονομάχους- αμέριμνα και ροδινά σκιρτούν και πηλαλούν στο χώμα - το καλοπότισε, δύο χιλιάδες χρόνια πριν, το αίμα.
Ο Σπύρος μ' έναν κόμπο τα παρακολουθούσε ωσότου χάθηκαν στη σήραγγα της βορείου εισόδου κάτω από τα δέντρα - τρίτο συναπάντημα σήμερα στα πολυποίκιλα κοπάδια που περιδιαβάζουν τα ερείπια, παράξενο!... και αυτός ο πένθιμος απόηχος, σαν ακαθόριστο προαίσθημα.

Αλέξανδρος Κοτζιάς, "Το σοκάκι", Κέδρος 1993