και όλα τα υπόλοιπα

Μια μέρα μου πρότεινε να πάμε να δούμε το Ροκαμπόλ, ταινία με κάμποσες σκηνές βίας και τρόμου, που παιζόταν στα πλαίσια μιας εβδομάδας καλού γαλλικού κινηματογράφου, με τη χορηγία της Alliance Française, νομίζω.
Με κάλεσε με το επιχείρημα πως οι ταινίες δεν ήταν μεταγλωτισμένες στα ισπανικά. Ήξερε πόσο πολύ απεχθανόμουν τη λογοκρισία του Φράνκο, που μεταγλωττίζοντας τον ξένο κινηματογράφο άλλαζε όποιον διάλογο θεωρούσε ανήθικο ή αντίθετο με την καθολική πίστη.
Από τη στιγμή που μπήκαμε στην αίθουσα, έβαλα τα δυνατά μου να μην την αγγίζω καθόλου, ούτε με τους αγκώνες, ούτε με τα πόδια.
Στα μισά του έργου, με πλησίασε και μου έπιασε το χέρι. Τα δάχτυλα και τα νύχια της μετέδωσαν ηλεκτρικό ρεύμα στο δέρμα μου. Σηκώθηκαν οι τρίχες στο χέρι μου, μου ανέβηκε η πίεση και όλα τα υπόλοιπα.
Έκανα να της χαϊδέψω το πόδι.
"Άφησέ με" διαμαρτυρήθηκε. "Μην κάνεις τίποτα, μη με χαϊδεύεις. Θέλω μόνο να σου πιάσω το χέρι. Δεν μπορώ να σου κρατάω το χέρι χωρίς να αναστατωθείς;"
Στην οθόνη ξαφνικά προβλήθηκε μια σκηνή τρόμου. Για να μην τη δει, γύρισε και έκρυψε το πρόσωπό της στο στήθος μου.
Τη φίλησα.
Σήκωσε το κεφάλι, μα έμεινε κοντά μου.
"Βάλε το χέρι σου στον ώμο μου."
Όταν το έκανα, σφίχτηκε δίπλα μου και κρέμασε το άλλο της χέρι στο δικό μου, που το είχα περάσει στους ώμους της.
Δεν ξέρω αν το έκανε για να μου ακινητοποιήσει τα χέρια ή για να έχει καλύτερη επαφή μαζί μου. 

Daniel Chavarria, "Κάποτε στη Μαδρίτη", Opera 2000 (μετάφραση Κρίτων Ηλιόπουλος)