Λοιπόν, η δική μου θεωρία για τη ζωή είναι η εξής:
Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι. Αυτοί που λύνουν τον κύβο του Ρούμπικ, εύκολα ή δύσκολα, δεν έχει σημασία. Αυτοί που δεν μπορούν να τον λύσουν ακόμα και αν βγουν στη σύνταξη προσπαθώντας. Και τέλος, όσοι δεν μπορούν να τον λύσουν μεν, ωστόσο καραδοκούν και, την κατάλληλη στιγμή, όταν δεν τους βλέπει κανείς, ξεκολλάνε τα μικρά, αυτοκόλλητα χρωματιστά χαρτάκια και τα ξανακολλάνε στη σωστή θέση, ώστε ο κύβος να δείχνει φτιαγμένος.
Προσωπικά, ανήκω στους δεύτερους και περνάω καμιά φορά και από τη γειτονιά των τρίτων. Δεν με ελκύει, ούτε μου λείπει η δημοσιότητα και τα μεγαλεία. Πού και πού, βέβαια, φαντάζομαι ότι γίνομαι ξαφνικά celebrity και πέφτει στα πόδια μου η Βιβή, ζητώντας συγγνώμη που με παράτησε τότε, γιατί δεν είχε καταλάβει πόσο αξιοζήλευτα ανύπαρκτη προσωπικότητα ήμουν, αλλά εγώ φυσικά τη φτύνω και λέω ότι δεν προλαβαίνω τώρα γιατί έχω να πάω σε φιλανθρωπικό γκαλά, να βοηθήσω τα παιδιά του Τρίτου Κόσμου να μείνουν στον τόπο τους, μην κάνουν καμιά μαλακία και πλακώσουν κατά δω μεριά.
Από την άλλη, δεν είμαι ιδιαίτερα έξυπνος, μου αρέσει όμως να φαντάζομαι ότι μια εξωγήινη επιτροπή μέτρησης ανθρώπινης ευφυΐας σκανάρει τα μυαλά όλων των κατοίκων του πλανήτη και εγώ βγαίνω μέσα στους εκατό πρώτους, και το μαθαίνουν, όχι όλοι, στα παπάρια μου άλλωστε, μόνο η γειτονιά και οι γέροι στο χωριό της μάνας μου.
Αυτά όμως είναι για δική μου, εσωτερική κατανάλωση και δεν είναι σε καμιά περίπτωση πόθος ή επιδίωξη. Όχι, στην πραγματικότητα εγώ θέλω να ζήσω και να πεθάνω ήσυχα, χωρίς εξάρσεις. Να κάνω μια τρελή καβάντζα κάπως, κάποτε, και να τρώω από τα έτοιμα μέχρι να τα τινάξω, και άσε στους άλλους τη δόξα και τη φήμη.
Μετά το θάνατό μου, θέλω η σορός μου να εκτεθεί σε λαϊκό προσκύλιασμα, να μαζευτούν ένα μάτσο χασομέρηδες, να πίνουν καφέ, να παίζουν τάβλι, να χαζεύουν το κουφάρι μου και να λένε ότι ήμουν ένας αδιάφορος άνθρωπος, χαμηλής ευφυΐας και ανύπαρκτου χιούμορ, χωρίς κάποιο ταλέντο ή δεξιότητα, με άλλα λόγια είχα όλα τα φόντα να γίνω διάσημος, αλλά επέλεξα συνειδητά να είμαι άλλος ένας οποιοσδήποτε, που δεν αξίζει να μάθει ποτέ κανείς τίποτα γι' αυτόν. στον τάφο μου θέλω να γραφτεί: "Μια ζωή έδινε ρέστα", και να ρωτάει ο κόσμος αν ήμουν ρήτορας, ή καλλιτέχνης, ή έστω αθλητής, και ο φύλακας του νεκροταφείου να αποκρίνεται ότι δεν ήμουν τίποτα από αυτά, ήμουν απλά ψιλικατζής. Κρίση; Δεν ξέρω αν έχουμε, δεν με νοιάζει άλλωστε. στο τέλος θα επιβιώσω, γιατί είμαι χρυσή μετριότητα και, είτε το θέλετε είτε όχι, χάρη σε εμένα και τους ομοίους μου συνεχίζει ο κόσμος και γυρίζει.
Κωστάκης Ανάν, "Βολική Αναισθησία", Babelart 2012
Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι. Αυτοί που λύνουν τον κύβο του Ρούμπικ, εύκολα ή δύσκολα, δεν έχει σημασία. Αυτοί που δεν μπορούν να τον λύσουν ακόμα και αν βγουν στη σύνταξη προσπαθώντας. Και τέλος, όσοι δεν μπορούν να τον λύσουν μεν, ωστόσο καραδοκούν και, την κατάλληλη στιγμή, όταν δεν τους βλέπει κανείς, ξεκολλάνε τα μικρά, αυτοκόλλητα χρωματιστά χαρτάκια και τα ξανακολλάνε στη σωστή θέση, ώστε ο κύβος να δείχνει φτιαγμένος.
Προσωπικά, ανήκω στους δεύτερους και περνάω καμιά φορά και από τη γειτονιά των τρίτων. Δεν με ελκύει, ούτε μου λείπει η δημοσιότητα και τα μεγαλεία. Πού και πού, βέβαια, φαντάζομαι ότι γίνομαι ξαφνικά celebrity και πέφτει στα πόδια μου η Βιβή, ζητώντας συγγνώμη που με παράτησε τότε, γιατί δεν είχε καταλάβει πόσο αξιοζήλευτα ανύπαρκτη προσωπικότητα ήμουν, αλλά εγώ φυσικά τη φτύνω και λέω ότι δεν προλαβαίνω τώρα γιατί έχω να πάω σε φιλανθρωπικό γκαλά, να βοηθήσω τα παιδιά του Τρίτου Κόσμου να μείνουν στον τόπο τους, μην κάνουν καμιά μαλακία και πλακώσουν κατά δω μεριά.
Από την άλλη, δεν είμαι ιδιαίτερα έξυπνος, μου αρέσει όμως να φαντάζομαι ότι μια εξωγήινη επιτροπή μέτρησης ανθρώπινης ευφυΐας σκανάρει τα μυαλά όλων των κατοίκων του πλανήτη και εγώ βγαίνω μέσα στους εκατό πρώτους, και το μαθαίνουν, όχι όλοι, στα παπάρια μου άλλωστε, μόνο η γειτονιά και οι γέροι στο χωριό της μάνας μου.
Αυτά όμως είναι για δική μου, εσωτερική κατανάλωση και δεν είναι σε καμιά περίπτωση πόθος ή επιδίωξη. Όχι, στην πραγματικότητα εγώ θέλω να ζήσω και να πεθάνω ήσυχα, χωρίς εξάρσεις. Να κάνω μια τρελή καβάντζα κάπως, κάποτε, και να τρώω από τα έτοιμα μέχρι να τα τινάξω, και άσε στους άλλους τη δόξα και τη φήμη.
Μετά το θάνατό μου, θέλω η σορός μου να εκτεθεί σε λαϊκό προσκύλιασμα, να μαζευτούν ένα μάτσο χασομέρηδες, να πίνουν καφέ, να παίζουν τάβλι, να χαζεύουν το κουφάρι μου και να λένε ότι ήμουν ένας αδιάφορος άνθρωπος, χαμηλής ευφυΐας και ανύπαρκτου χιούμορ, χωρίς κάποιο ταλέντο ή δεξιότητα, με άλλα λόγια είχα όλα τα φόντα να γίνω διάσημος, αλλά επέλεξα συνειδητά να είμαι άλλος ένας οποιοσδήποτε, που δεν αξίζει να μάθει ποτέ κανείς τίποτα γι' αυτόν. στον τάφο μου θέλω να γραφτεί: "Μια ζωή έδινε ρέστα", και να ρωτάει ο κόσμος αν ήμουν ρήτορας, ή καλλιτέχνης, ή έστω αθλητής, και ο φύλακας του νεκροταφείου να αποκρίνεται ότι δεν ήμουν τίποτα από αυτά, ήμουν απλά ψιλικατζής. Κρίση; Δεν ξέρω αν έχουμε, δεν με νοιάζει άλλωστε. στο τέλος θα επιβιώσω, γιατί είμαι χρυσή μετριότητα και, είτε το θέλετε είτε όχι, χάρη σε εμένα και τους ομοίους μου συνεχίζει ο κόσμος και γυρίζει.
Κωστάκης Ανάν, "Βολική Αναισθησία", Babelart 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου