το σιγάρον

Ώ δροσερόν μου σίγαρον, τίς σ’ έδωκεν την δρόσον,
τίς σ’ έδωκεν την δύναμιν και με δροσίζεις τόσον;
Μην έλαβες την δύναμιν εκ των κομψών δακτύλων,
οπόταν σε συνέθλιβον και σ’ έκαμναν στρογγύλον;
Την δρόσον μήπως σ’ έδωκε με ένα ασπασμόν της,
η γλώσσα, ήτις σ’ έβρεξε με το γλυκύ υγρόν της;
Μήπως κανένα μυστικόν σε είπε, και γνωρίζεις,
κι οπόταν με τα χείλη μου σε πίνω ψιθυρίζεις;
Ειπέ το, σίγαρόν μου, πριν ολοτελώς σε καύσω, 
αν είν’ ωραίον να χαρώ, αν είν’ κακόν να κλαύσω!

Βασίλειος Μιχαηλίδης, "Ασθενής Λύρα", 1882