στον προηγούμενο αιώνα μιλάμε

Αυτή η πάλη -κι εγώ θέλω να επιμείνω στην πάλη ανθρωπιάς και ιδιοτέλειας- και να θυμίσω ότι είναι νεωτερικό -το είπε η κ. Καλογήρου ήδη- δηλαδή είναι αντιρομαντικό στη σύλληψή του και θέλω να θυμίσω, μάλλον να παραλληλίσω με το ότι οι πιο τολμηροί στίχοι της νεοελληνικής φιλολογίας κατά τον Γ.Π. Σαββίδη είναι σ' ένα ερωτικό ποίημα του Καβάφη που λέει για δύο νέους -δεν έχει σημασία ότι είναι δύο νέοι, ας πούμε ότι είναι και κανονικό ζευγάρι, μας ενδιαφέρει ότι "ο έρωτας των, τα εξαίσια των νιάτα δροσίστηκαν, ζωντάνεψαν, τονώθηκαν απ' τες εξήντα λίρες του χαρτοπαικτείου". Ο ένας είχε πάει και έπαιξε χαρτιά και είχε κερδίσει εξήντα λίρες και επιστρέφει και ο έρωτας τονώνεται, ζωντανεύει και τα λοιπά απ' τις εξήντα λίρες, δηλαδή τα λεφτά τονώνουν τον έρωτα. Αυτοί είναι οι τολμηρότεροι στίχοι, γιατί το γνωστό το ξέρουμε, οι φτωχοί είναι πιο γνήσια ερωτευμένοι και όλα τα υπόλοιπα που ξέρουμε. Και μόνο ο Καβάφης έχει τολμήσει -στον προηγούμενο αιώνα μιλάμε- να το διατυπώσει ευθύτατα, το "δροσίστηκαν, ζωντάνεψαν, τονώθηκαν τα νιάτα" από τα λεφτά. Με την ίδια έννοια και εκείνο το κλίμα είναι κατ' αρχήν αντιρομαντικό, δηλαδή δεν ποντάρει στην αντίθεση φτωχός μεν αλλά Νίκος Ξανθόπουλος, που είναι εύκολο, υπαρκτό αλλά εύκολο, παρά ποντάρει σ' αυτό που είναι πιο τολμηρό, ότι δηλαδή με τα λεφτά είσαι πιο ερωτευμένος. Αυτό δεν το λέει κανείς εύκολα, ούτε στην πραγματική ζωή. Λοιπόν, και ο ανθρωπισμός εδώ, ο υπόκωφος, ο τσεχωφικός για να ακολουθήσουμε τη σκέψη της συναδέλφου, δεν καταργεί την άλλη πλευρά που λέει ότι είμαι ταξιτζής και πρέπει να βγάλω το αγώγι. Παρακαλώ κ. συνάδελφε.

Μίμης Σουλιώτης, "Μου αφήνεις πενήντα δραχμές για τσιγάρα;", Εκδόσεις Πανεπιστημίου Μακεδονίας 2009