Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

η ομορφιά

Ελάχιστη αίσθηση είχα τότε για το τι θα πει απόσταση, χρόνος, διάστημα. Έλπιζα, στην παράφορη εκείνη στιγμή, πως είτανε κατορθωτό ν' ανέβω έτσι, κυνηγημένος, στο Παλαμήδι. Ούτε το βράδι που πύκνωνε γύρω συλλογίστηκα. Ο πατέρας μου με τσάκωσε πιο πέρα, περισσότερο απορώντας παρά οργισμένος... Θάθελα να ήμουν πνεύμα πλατύ, κάποιος από εκείνους τους μεγάλους ραψωδούς που τραγούδησαν σε παλιότερες εποχές τη ζωή, τα σύμβολά της και τους ανθρώπους.
Θάθελα νάχω, δωρισμένο από τη Μοίρα, ένα κοντύλι χάλκινο, από μέταλλο ζεστό, για να χαράξω σ' άσπρο μάρμαρο το τραγούδι της θάλασσας που φέρνει στην ανάσα της οράματα εξαίσια και μυστικά μύρα, τον ύμνο των μεγάλων βράχων που κρατάνε πηγμένη, σε μνημεία αιώνια, την εποποιία της γης. Είταν ένας καιρός, εκεί κοντά στα πρώτα νιάτα μου, που ξεκίνησα κι εγώ, καβαλάρης του Ροσσινάντη, με ξεδιπλωμένο το φλάμπουρο κάποιας αλόγιστης φιλοδοξίας. Μη γελάσεις, παιδί μου, τα όνειρα των ανθρώπων είναι ιερά. Και δε θάξερε να πει κανένας αν αυτά είναι η αδυναμία τους ή η δύναμή τους. Αργότερα, πολύ γρήγορα ωστόσο, ξύπνησα. Κέρδισα έτσι την κοινή αξιοπρέπεια κι έχασα το μεγάλο μεθύσι.
Κάνω και τώρα κάπου-κάπου εξόδους, όχι για τίποτ' άλλο αλλά γιατί νιώθω σκοτεινά μέσα μου πως τέτοια είναι, τέτοια πρέπει να είναι, η εντολή της ζωής. Η ομορφιά της ανθρώπινης μοίρας το κάτω-κάτω μπορεί και να μη βρίσκεται μονάχα στην εκπλήρωση. Μπορεί να είναι -ψέματα;- και τ' ασυλλόγιστο φτεροκόπημα του Ικάρου.

Άγγελος Τερζάκης, "Απρίλης", Εστία 1946

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου