σαν συγγενείς

Θέλουμε βιβλία χρήσιμα, βιβλία που να μπορούμε να τα διαβάσουμε την επομένη μιας κηδείας, όταν δεν έχουμε πια άλλα δάκρυα, όταν δεν μπορούμε ούτε να σταθούμε στα πόδια μας, έτσι όπως μας έχει απανθρακώσει ο πόνος, βιβλία που να είναι εκεί σαν συγγενείς όταν έχουμε συγυρίσει το δωμάτιο του νεκρού παιδιού, έχουμε αντιγράψει το ημερολόγιό του για να το έχουμε πάντα μαζί μας, έχουμε μυρίσει χιλιάδες φορές τα ρούχα του στη στεγνώστρα, κι όταν δεν μπορούμε πια να κάνουμε τίποτα, βιβλία για τις νύχτες όπου, παρά την εξάντλησή μας, δεν μπορούμε να κοιμηθούμε, και δεν θέλουμε άλλο απ' το να μπορέσουμε να απαλλαγούμε από εικόνες που μας στοιχειώνουν, βιβλία που να έχουν ειδικό βάρος και να μην μπορούμε να τ' αφήσουμε απ' τα χέρια μας όταν συνέχεια αντηχεί στ' αυτιά μας η ψιθυριστή φωνή του αστυνομικού: "δε θα ξαναδείτε ζωντανή την κόρη σας", όταν δεν μπορούμε πια να θυμόμαστε που ψάχναμε τον μικρό Ζαν παντού στο σπίτι, κι ύστερα σαν τρελοί στον κήπο, όταν είκοσι φορές τη νύχτα τον βρίσκουμε στη μικρή γούρνα, μπρούμυτα σε τριάντα εκατοστά νερό, βιβλία που να μπορούμε να τα δώσουμε σε αυτή τη φίλη που ο γιος της κρεμάστηκε στην κάμαρά του πριν από δύο μήνες κι είναι σαν να μην πέρασε ούτε ώρα, στον αδερφό που η αρρώστια τον έχει κάνει αγνώριστο.

Laurence Cossé, "Στο καλό μυθιστόρημα", Πόλις 2011 (μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης)