πρωϊνό τραίνο

Ύστερα από γλυκό κι άυλο νυχτέρι,
σ' ένα πρωί μαγευτικό κι ωραίο,
να τρεμολάμπει ανάφλογο το αστέρι
του πόθου της ζωής μέσα μας, νέο.

Η ψυχή σαν χυμός να πλημμυρίζει
το στήθος μας κι' οι πόροι μας ν' ανοίγουν
προς ό,τι αναπνέει και ψιθυρίζει,
ενώ οι νύχτιοι πόθοι ορμούν και φεύγουν.

Η νοσταλγία να κουρταλεί τα φρένα
και να τα καίει μια ανυπομονησία,
για κάποια τάχα που θαρθούνε ξένα
πρόσωπα με το τραίνο από επαρχία,

Όπου είχαν χρόνια ζήσει ξεχασμένα
για μας, γι' αυτά, για όλους, σαν ασβόλη,
και μια μέρα κινούν συντροφεμένα,
να γίνουν πάλι νούμερα στην πόλη.

Ρώμος Φιλύρας, "Ρώμος Φιλύρας", Γαβριηλίδης 1999 (επιμέλεια Γιάννη Δάλλα)