Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

τρία λευκά νησιά

Μ' ευχαριστούσε μάλιστα τόσο πολύ, που άρχισα ν' απλώνω τη φαντασία μου και σ' άλλα μονοπάτια γύρω από το κομβικό εκείνο σημείο όπου εκείνη λαμβάνει το γράμμα μου κι εκπλήσσεται. Άρχισα να προσπαθώ να φανταστώ πως ζούσε, τι έκανε, πως είχε καταλήξει να χάσει το φάκελο. Το αν το 'χε πάρει είδηση ή όχι, και αν είχε ξαναγράψει το γράμμα της προς τον παλιό της γνωστό. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον πρέπει να το 'χε ξεγράψει το απολεσθέν γράμμα, και πως είτε θα το είχε ξαναγράψει και ξαναστείλει, είτε θα είχε θεωρήσει πως ήταν σημάδι τής μοίρας η απώλειά του, ένα σημάδι που δε θα 'πρεπε να αγνοήσει, και άρα δε θα το ξανάγραφε. Το κουβάρι τής φαντασίας μου είχε αρχίσει να ξετυλίγεται κι η κλωστή του πλεκόταν με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Σενάρια πλάθονταν και σβήνονταν μέσα στον νου, περνώντας μπροστά από τα μάτια μου σαν σκηνές κινηματογράφου. Κι όλα τούτα χωρίς καμιά σκοπιμότητα, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Και σε στιγμές τελείως άσχετες. Ενώ έπλενα τα πιάτα ή έκανα μπάνιο, ενώ διάβαζα ένα ενδιαφέρον βιβλίο ή πότιζα τις γλάστρες μου. Οι εικασίες μου είχαν συσσωρευτεί, ρευστές και μεταλλασσόμενες, σχηματίζοντας έναν ωκεανό αεικίνητων ρευμάτων, περιπλεκομένων, έναν ωκεανό σχεδόν φουρτουνιασμένο, έναν ωκεανό που κόχλαζε από την ακατάπαυστη δραστηριότητα.
Όμως αυτόν ακριβώς τον ωκεανό ήταν που έψαχνα τόσο καιρό. Σ' αυτόν τον ωκεανό των εικασιών πρέπει να ζούσε το σπανιότατο πτηνό τής έμπνευσης, που είχα τόσο πολύ αναζητήσει. Κι ο ωκεανός αυτός είχε πια βγει από το κεφάλι μου, είχε πλημμυρίσει το σπίτι μου, εγκλωβίζοντας μέσα στην απεραντοσύνη του τρία νησιά, τρία λευκά νησιά, νησιά αγκυροβολημένα πάνω στο τραπέζι μου. 

Σταύρος Κρητιώτης, "Σελίδες σκόπιμα λευκές" Γαβριηλίδης 2001

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου