Στο παραμύθι της ζωής σου
ο απέραστος εγώ περνώ.
- Καλό στον! Σ' ένα σούρουπο με απάντεχες
μες στο περβόλι το καλοκαιρνό.
Στο κιόσκι, που δε χινοπώριασε
στο πράσινο κατώφλι του το ΚΑΡΤΕΡΩ.
- Δε στόλεγα; Ήρθα! Και με πρόσμενες
(θυμάσαι;) από μια φορά κι έναν καιρό.
Κι εκάλουν με στο πέρασμά μου τον ακάλεστο,
οι οργιακές σιωπές του δάσου:
- Που μας αφήνει τις Ξωθιές με τα μαλλιά
τα πράσινα; Χαρά της μοναξιάς σου!
Για νάρθω τη ζωή μου ξέχασα
στη χώρα, που μακριά θα ξοριστώ.
Το θρύλο μου παράδωσα
στου φεγγαριού το φιλντισένιο αργαλιό.
Στο παραμύθι της ζωής σου
ο απέραστος εγώ περνώ:
Μια ρητορεία χλόινη
με κάποιον ήλιο εμφαντικό.
Απόστολος Μελαχρινός, "Τα Ποιήματα", Εστία 1994
ο απέραστος εγώ περνώ.
- Καλό στον! Σ' ένα σούρουπο με απάντεχες
μες στο περβόλι το καλοκαιρνό.
Στο κιόσκι, που δε χινοπώριασε
στο πράσινο κατώφλι του το ΚΑΡΤΕΡΩ.
- Δε στόλεγα; Ήρθα! Και με πρόσμενες
(θυμάσαι;) από μια φορά κι έναν καιρό.
Κι εκάλουν με στο πέρασμά μου τον ακάλεστο,
οι οργιακές σιωπές του δάσου:
- Που μας αφήνει τις Ξωθιές με τα μαλλιά
τα πράσινα; Χαρά της μοναξιάς σου!
Για νάρθω τη ζωή μου ξέχασα
στη χώρα, που μακριά θα ξοριστώ.
Το θρύλο μου παράδωσα
στου φεγγαριού το φιλντισένιο αργαλιό.
Στο παραμύθι της ζωής σου
ο απέραστος εγώ περνώ:
Μια ρητορεία χλόινη
με κάποιον ήλιο εμφαντικό.
Απόστολος Μελαχρινός, "Τα Ποιήματα", Εστία 1994
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου