Εν τω μεταξύ, καθώς στεκόταν κομψά στο δεξί πόδι, με ανασηκωμένο τον γοφό, και το άλλο πόδι με ένα αργοπορημένο λύγισμα όπως τα παιδιά της Νιόβης, η Σαλώμη άφησε να της ξεφύγει ένα γελάκι ανάμεικτο με ελαφρύ βήχα, ίσως για να δείξει ότι, προπάντων, δεν έπαιρνε στα σοβαρά τον εαυτό της, έπαιξε τη μαύρη λύρα της μέχρι να ματώσει και, με την άτονη, άφυλη φωνή ενός αρρώστου που ζητάει το σιρόπι του χωρίς να το χρειάζεται στ' αλήθεια περισσότερο από εσάς ή εμένα, άρχισε να αυτοσχεδιάζει:
Πόσο το Κενό, δηλαδή η λανθάνουσα Ζωή που θα δει το φως το νωρίτερο μεθαύριο, είναι αξιοσέβαστο, λυτρωτικό, ενσωματωμένο στο Άπειρο, απόλυτα διαυγές!
Μήπως κορόιδευε; Συνέχισε:
Έρωτα! Μανία που μας διακατέχεις, μανία να μη θέλουμε να πεθάνουμε ολοκληρωτικά (θλιβερή διέξοδος)! Ω, προδότη, δεν θα σου πω ότι έφτασε ο καιρός να εξηγηθούμε. Ανέκαθεν, τα πράγματα είναι όπως είναι. Όμως πόσο ειλικρινές θα ήταν να κάναμε αμοιβαίες υποχωρήσεις στο πεδίο των σημερινών πέντε αισθήσεων, στο όνομα του Ασυνείδητου!
Ω! γεωγραφικά πλάτη, υψόμετρα, νεφελώματα καλής θέλησης, με τις μικρές σας μέδουσες του γλυκού νερού, κάντε μου, λοιπόν, τη χάρη να πάτε να βοσκήσετε στους οπωρώνες του εμπειρισμού. Ω, περαστικοί πάνω σ' αυτήν τη Γη, απόλυτα όμοια με αμέτρητες άλλες ολομόναχες στη ζωή, οι οποίες απεργάζονται αόριστα το άπειρο! Η ενεργή Ουσία ερωτεύεται τον εαυτό της (παρακολουθήστε τη σκέψη μου), ερωτεύεται δυναμικά τον εαυτό της, λίγο-πολύ όπως θέλει: είναι μια όμορφη ψυχή που παίζει το σκοπό της πάντοτε, δικό της θέμα. Ας είστε το παθητικό της φύσης: καταταγείτε αυτόματα όπως το Παν στις Τάξεις της Αγαθοποιού Αρμονίας! Και μετά ελάτε να μου πείτε.
Ναι, υδροκέφαλοι θεοσοφιστές, έπεα πτερόεντα του λαού, όλοι σας τυχαίες ομάδες φαινομένων χωρίς εγγύηση από την κυβέρνηση του υπερπέραν, ξαναγίνετε όντα γεμάτα ανοργανωσιά, για πάτε να μου βοσκήσετε, μέρα με τη μέρα, όλες τις εποχές, σε αυτό το Δέλτα χωρίς Σφίγγα, του οποίου όμως οι οξείες γωνίες ισούνται με δύο ορθές. Αυτό είναι το πλέον αρμόζον, ω γενιές αθεράπευτα εφηβικές. Και, προπάντων, προσποιηθείτε το μπέρδεμα σε αυτήν την ανευθυνότητα των νεογέννητων δυνατοτήτων που σας είπα. Το ασυνείδητο θα συντελεστεί από μόνο του.
Και εσείς, μοιραίοι ποταμοί, Ιορδάνη, Γάγγη της βάπτισης, αβύθιστα αστρικά ρεύματα, κοσμογονίες της Μαμάς! Πλυθείτε, μπαίνοντας, από το λίγο-πολύ προπατορικό στίγμα του Συστηματικού: κι ας μας μασήσει ευθύς εξαρχής, ας μας κάνει κομματάκια η Ύψιστη Ιαματική Αρετή (ας την πούμε προσωρινό ημίμετρο), αυτή που μαντάρει τα σκισίματα των αγρών, της επιδερμίδας κ.λπ. Τέτοια υπνωτική δύναμη ενοικεί εντός της. Λοιπόν...
Η Σαλώμη σταμάτησε ξαφνικά. Έφτιαξε τα πασπαλισμένα με άγνωστες γύρεις μαλλιά της, ενώ οι άγουροι μαστοί της ανάσαιναν τόσο βίαια, που τα γαρύφαλα έπεσαν κάτω (αφήνοντας τα αμύγδαλά τους σε κατάσταση χηρείας). Για να συνέλθει έπαιξε με τη μαύρη λύρα της μια άσχετη φούγκα...
Jules Laforgue, "Θρυλικές Ιστορίες με Ηθικό Δίδαγμα", Γαβριηλίδης 2008 (μετάφραση Λητώ Ιωακειμίδου)
Πόσο το Κενό, δηλαδή η λανθάνουσα Ζωή που θα δει το φως το νωρίτερο μεθαύριο, είναι αξιοσέβαστο, λυτρωτικό, ενσωματωμένο στο Άπειρο, απόλυτα διαυγές!
Μήπως κορόιδευε; Συνέχισε:
Έρωτα! Μανία που μας διακατέχεις, μανία να μη θέλουμε να πεθάνουμε ολοκληρωτικά (θλιβερή διέξοδος)! Ω, προδότη, δεν θα σου πω ότι έφτασε ο καιρός να εξηγηθούμε. Ανέκαθεν, τα πράγματα είναι όπως είναι. Όμως πόσο ειλικρινές θα ήταν να κάναμε αμοιβαίες υποχωρήσεις στο πεδίο των σημερινών πέντε αισθήσεων, στο όνομα του Ασυνείδητου!
Ω! γεωγραφικά πλάτη, υψόμετρα, νεφελώματα καλής θέλησης, με τις μικρές σας μέδουσες του γλυκού νερού, κάντε μου, λοιπόν, τη χάρη να πάτε να βοσκήσετε στους οπωρώνες του εμπειρισμού. Ω, περαστικοί πάνω σ' αυτήν τη Γη, απόλυτα όμοια με αμέτρητες άλλες ολομόναχες στη ζωή, οι οποίες απεργάζονται αόριστα το άπειρο! Η ενεργή Ουσία ερωτεύεται τον εαυτό της (παρακολουθήστε τη σκέψη μου), ερωτεύεται δυναμικά τον εαυτό της, λίγο-πολύ όπως θέλει: είναι μια όμορφη ψυχή που παίζει το σκοπό της πάντοτε, δικό της θέμα. Ας είστε το παθητικό της φύσης: καταταγείτε αυτόματα όπως το Παν στις Τάξεις της Αγαθοποιού Αρμονίας! Και μετά ελάτε να μου πείτε.
Ναι, υδροκέφαλοι θεοσοφιστές, έπεα πτερόεντα του λαού, όλοι σας τυχαίες ομάδες φαινομένων χωρίς εγγύηση από την κυβέρνηση του υπερπέραν, ξαναγίνετε όντα γεμάτα ανοργανωσιά, για πάτε να μου βοσκήσετε, μέρα με τη μέρα, όλες τις εποχές, σε αυτό το Δέλτα χωρίς Σφίγγα, του οποίου όμως οι οξείες γωνίες ισούνται με δύο ορθές. Αυτό είναι το πλέον αρμόζον, ω γενιές αθεράπευτα εφηβικές. Και, προπάντων, προσποιηθείτε το μπέρδεμα σε αυτήν την ανευθυνότητα των νεογέννητων δυνατοτήτων που σας είπα. Το ασυνείδητο θα συντελεστεί από μόνο του.
Και εσείς, μοιραίοι ποταμοί, Ιορδάνη, Γάγγη της βάπτισης, αβύθιστα αστρικά ρεύματα, κοσμογονίες της Μαμάς! Πλυθείτε, μπαίνοντας, από το λίγο-πολύ προπατορικό στίγμα του Συστηματικού: κι ας μας μασήσει ευθύς εξαρχής, ας μας κάνει κομματάκια η Ύψιστη Ιαματική Αρετή (ας την πούμε προσωρινό ημίμετρο), αυτή που μαντάρει τα σκισίματα των αγρών, της επιδερμίδας κ.λπ. Τέτοια υπνωτική δύναμη ενοικεί εντός της. Λοιπόν...
Η Σαλώμη σταμάτησε ξαφνικά. Έφτιαξε τα πασπαλισμένα με άγνωστες γύρεις μαλλιά της, ενώ οι άγουροι μαστοί της ανάσαιναν τόσο βίαια, που τα γαρύφαλα έπεσαν κάτω (αφήνοντας τα αμύγδαλά τους σε κατάσταση χηρείας). Για να συνέλθει έπαιξε με τη μαύρη λύρα της μια άσχετη φούγκα...
Jules Laforgue, "Θρυλικές Ιστορίες με Ηθικό Δίδαγμα", Γαβριηλίδης 2008 (μετάφραση Λητώ Ιωακειμίδου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου