Πάνω στο ήσυχο ακρογιάλι
γέρνει η νύχτα τρυφερά˙
ψίθυρος σαν ν' ανεβαίνει
μεσ' απ' τα βαθιά νερά:
"Κοίτα τον! Ανόητος να 'ναι,
ή να 'ν' τάχα ερωτευμένος;
Εύθυμος φαίνεται τόσο
και μαζί τόσο θλιμμένος!"
Μα η σελήνη λέει γελώντας
στη νυχτιά μεσοστρατίς:
"Είν' κι ανόητος, κι αγαπάει,
κι είν' συνάμα και ποιητής".
Heinrich Heine, "Ποιήματα", Στιγμή 2007 (μετάφραση Μαρία Υψηλάντη)
γέρνει η νύχτα τρυφερά˙
ψίθυρος σαν ν' ανεβαίνει
μεσ' απ' τα βαθιά νερά:
"Κοίτα τον! Ανόητος να 'ναι,
ή να 'ν' τάχα ερωτευμένος;
Εύθυμος φαίνεται τόσο
και μαζί τόσο θλιμμένος!"
Μα η σελήνη λέει γελώντας
στη νυχτιά μεσοστρατίς:
"Είν' κι ανόητος, κι αγαπάει,
κι είν' συνάμα και ποιητής".
Heinrich Heine, "Ποιήματα", Στιγμή 2007 (μετάφραση Μαρία Υψηλάντη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου