μάλλον κάτι έδειχνε

Το αεροπλάνο έπεσε στην πλατεία Αριστοτέλους. Τρία συμμαχικά το βομβάρδιζαν. Γάζωναν τον Θερμαϊκό, πυροβολούσαν τα κύματα, το αεροσκάφος χόρευε στον αέρα. Στο τέλος, σε μια απεγνωσμένη πιρουέτα, βούτηξε στα τσιμέντα της πλατείας. Λαμπάδιασε ο τόπος μέρα μεσημέρι. Μαζεύτηκαν περίεργοι, άνθρωποι της αγοράς, λιμασμένα αλάνια, μάνες με τα μωρά στην αγκαλιά, περαστικοί μαθητές και δεσποινάρια. Παρατηρούσαν τον πιλότο να καίγεται, να καρβουνιάζει σε δευτερόλεπτα. Κι ύστερα, λες και δόθηκε το σύνθημα, έπεσαν πάνω στα αποκαΐδια , σπρώχνονταν, φώναζαν, έκοβαν κομμάτια, άλλος από το φτερό, άλλος από το χέρι, τα έχωναν στην τσέπη και εξαφανίζονταν. Αυτό το βιολί τράβηξε μέρες. Το έμαθαν και έρχονταν από παντού. Γιατί αμέσως κυκλοφόρησε η φήμη πως όποιος ακουμπούσε τον καρβουνιασμένο πιλότο θα γλίτωνε απ' τον πόλεμο. Δε θα έκλαιγε νεκρό. Όμως έπρεπε να κρατήσει φυλαχτό ένα συφοριασμένο κομματάκι.
Η Νίνα πρόλαβε και τράβηξε ένα δάχτυλο, το δείχτη του δεξιού χεριού, ήτανε σηκωμένος και μάλλον κάτι έδειχνε, έγερνε κιόλας λίγο σαν γάντζος. Στο σπίτι τύλιξε προσεκτικά το καμένο δάχτυλο και το παράχωσε στο σεντούκι με την προίκα της. Όποτε άκουγε βόμβες να πέφτουν, όποτε έβλεπε ξενηστικωμένα παιδιά στη Μητροπόλεως να ξαπλώνουν στα τσιμέντα χειμώνα καιρό, όποτε έβλεπε το κάρο με τους πεθαμένους να πλησιάζει στο νεκροταφείο της Ευαγγελίστριας, έβγαζε το καρβουνιασμένο δάχτυλο από το σεντούκι και γύριζε στα δωμάτια του σπιτιού κρατώντας το σφιχτά μέσα στη χούφτα, τίναζε αγιασμό παντού, παραμιλούσε προσευχές για τη μοναχοκόρη της.

Σοφία Νικολαΐδου, "Απόψε δεν έχουμε φίλους", Μεταίχμιο 2010