μην κατηγορείς εμένα

Την πόρτα μου άνοιξε η Ντάινα Μπραντ. Το μεγάλο αισθησιακό της στόμα ήταν βαμμένο σωστά αυτή τη φορά, αλλά τα καστανά μαλλιά της χρειάζονταν πάλι χτένισμα και στο μεταξωτό πορτοκαλί της φόρεμα υπήρχαν λεκέδες.
"Ακόμα ζεις" είπε "τίποτα δεν σε πιάνει. Πέρνα μέσα".
Μπήκαμε στο ακατάστατο σαλόνι της. Ο Νταν Ρολφ και ο Μαξ Θάλερ έπαιζαν πινάκλ. Ο Ρολφ μού κούνησε το κεφάλι του, ενώ ο Θάλερ σηκώθηκε και με χαιρέτησε.
Είπε με τη βραχνή ψιθυριστή φωνή του: "Άκουσα πως κήρυξες πόλεμο στην Πόιζονβιλ".
"Μην κατηγορείς εμένα. Έχω έναν πελάτη που θέλει να φρεσκάρει το μέρος".
"Ήθελε πράγματι, αλλά δεν σημαίνει πως το θέλει ακόμη. Γιατί δεν τα παρατάς;"
Έβγαλα λόγο: "Δεν μ' αρέσει ο τρόπος που με αντιμετώπισε η Πόιζονβιλ. Τώρα μου δίνεται μια ευκαιρία να πατσίσω. Εσείς τα βρήκατε μεταξύ σας, περασμένα ξεχασμένα. Και θέλετε να μείνετε μόνοι σας. Αν με είχατε αφήσει κι εμένα μόνο μου, τώρα θα ήμουν στο Σαν Φρανσίσκο. Αλλά δεν το κάνατε, ειδικά ο χοντρομπαλάς ο Νούναν. Έκανε τρεις απόπειρες εναντίον μου μέσα σε δύο μέρες. Πάει πολύ. Τώρα είναι η σειρά μου να τον κουρελιάσω κι αυτό ακριβώς θα κάνω. Η Πόιζονβιλ είναι ώριμη για θερισμό. Μ' αρέσει ο θερισμός".
"Αν είσαι ζωντανός" είπε ο τζογαδόρος.

Dashiell Hammett, "Ο Κόκκινος Θερισμός", Μεταίχμιο 2005 (μετάφραση Ανδρέας Αποστολίδης)