«Να το φεγγάρι σου, πάντα εκεί», της έδειξε με το χέρι ένα χαλίκι βγαλμένο από τα νύχια κάποιας κοσμικής θύελλας.
«Δεν είναι εξαίσια τα ονόματα που έδιναν οι παλιοί αστρονόμοι στις τοποθεσίες του φεγγαριού;» τον ρώτησε εκείνη.
«Το Έλος της Διαφθοράς. Αυτό είναι το μόνο που θυμάμαι.» «Θάλασσα του Σκοταδιού… Θάλασσα της Γαλήνης…»
Στέκονταν πλάι πλάι χωρίς να μιλάνε, με τον άνεμο να παίρνει τον καπνό των τσιγάρων πίσω απ’ τους ώμους τους. Απ’ εδώ η κοιλάδα έμοιαζε με θάλασσα, θάλασσα φουρτουνιασμένη. Πέρα απ’ το δρόμο για το Τομαλίν η γη κυμάτιζε κι άφηνε να σπάσουν προς όλες τις κατευθύνσεις τα βάρβαρα κύματα των αμμόλοφων και των βράχων. Πάνω απ’ τους λόφους, με τη μυτερή σειρά των ελάτων σαν σπασμένα γυαλιά πάνω σε μεσοτοιχία, ένα κοπάδι από λευκά σύννεφα σαν απολιθωμένα κύματα. Πίσω όμως από τα ηφαίστεια είδε τώρα πως είχαν μαζευτεί μαύρα σύννεφα καταιγίδας. «Η Σοκότρα» σκέφτηκε «η μυστηριώδης νήσος μου στην Αραβική θάλασσα, απ’ όπου προέρχονταν ο λίβανος και τα μύρα και όπου ποτέ κανείς δεν έχει πάει –»
Κάτι από την άγρια δύναμη αυτού του τοπίου που στάθηκε κάποτε πεδίο μάχης, έμοιαζε να του φωνάζει, - μια παρουσία γεννημένη από τη δύναμη αυτή που την κραυγή της ολόκληρο το είναι του την αναγνώριζε σαν κάτι γνωστό, κάτι που έπιασε για μια στιγμή και το ξανάριξε στον άνεμο – κάποιο νεανικό σύνθημα θάρρους και περηφάνιας˙ την παθιασμένη και τόσο συχνά υποκριτική έκφραση της ψυχής μας, σκέφτηκε, της επιθυμίας μας να είμαστε, να κάνουμε, το καλό, αυτό που είναι σωστό. Ήταν σαν να κοίταζε τώρα, πίσω απ’ όλες αυτές τις ατέλειωτες πεδιάδες, πίσω απ’ τα ηφαίστεια, τον απέραντο γαλάζιο ωκεανό, νιώθοντας πάντα μέσα στην ψυχή του, την απεριόριστη ανυπομονησία, την απέραντη νοσταλγία.
Malcolm Lowry, «Κάτω από το ηφαίστειο», Αστάρτη 1983 (μετάφραση Μαρίνα Λώμη)
«Δεν είναι εξαίσια τα ονόματα που έδιναν οι παλιοί αστρονόμοι στις τοποθεσίες του φεγγαριού;» τον ρώτησε εκείνη.
«Το Έλος της Διαφθοράς. Αυτό είναι το μόνο που θυμάμαι.» «Θάλασσα του Σκοταδιού… Θάλασσα της Γαλήνης…»
Στέκονταν πλάι πλάι χωρίς να μιλάνε, με τον άνεμο να παίρνει τον καπνό των τσιγάρων πίσω απ’ τους ώμους τους. Απ’ εδώ η κοιλάδα έμοιαζε με θάλασσα, θάλασσα φουρτουνιασμένη. Πέρα απ’ το δρόμο για το Τομαλίν η γη κυμάτιζε κι άφηνε να σπάσουν προς όλες τις κατευθύνσεις τα βάρβαρα κύματα των αμμόλοφων και των βράχων. Πάνω απ’ τους λόφους, με τη μυτερή σειρά των ελάτων σαν σπασμένα γυαλιά πάνω σε μεσοτοιχία, ένα κοπάδι από λευκά σύννεφα σαν απολιθωμένα κύματα. Πίσω όμως από τα ηφαίστεια είδε τώρα πως είχαν μαζευτεί μαύρα σύννεφα καταιγίδας. «Η Σοκότρα» σκέφτηκε «η μυστηριώδης νήσος μου στην Αραβική θάλασσα, απ’ όπου προέρχονταν ο λίβανος και τα μύρα και όπου ποτέ κανείς δεν έχει πάει –»
Κάτι από την άγρια δύναμη αυτού του τοπίου που στάθηκε κάποτε πεδίο μάχης, έμοιαζε να του φωνάζει, - μια παρουσία γεννημένη από τη δύναμη αυτή που την κραυγή της ολόκληρο το είναι του την αναγνώριζε σαν κάτι γνωστό, κάτι που έπιασε για μια στιγμή και το ξανάριξε στον άνεμο – κάποιο νεανικό σύνθημα θάρρους και περηφάνιας˙ την παθιασμένη και τόσο συχνά υποκριτική έκφραση της ψυχής μας, σκέφτηκε, της επιθυμίας μας να είμαστε, να κάνουμε, το καλό, αυτό που είναι σωστό. Ήταν σαν να κοίταζε τώρα, πίσω απ’ όλες αυτές τις ατέλειωτες πεδιάδες, πίσω απ’ τα ηφαίστεια, τον απέραντο γαλάζιο ωκεανό, νιώθοντας πάντα μέσα στην ψυχή του, την απεριόριστη ανυπομονησία, την απέραντη νοσταλγία.
Malcolm Lowry, «Κάτω από το ηφαίστειο», Αστάρτη 1983 (μετάφραση Μαρίνα Λώμη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου