ήταν ένα μαύρο πλήκτρο

Ήταν ένα μαύρο πλήκτρο. Ακούμπησα το δάχτυλο πάνω του και, προτού το κατεβάσω, είχα όλο το χρόνο να συνειδητοποιήσω πως είχε φτάσει η μεγάλη στιγμή: ήμουν έτοιμος και δεν έπρεπε να κωλυσιεργώ περισσότερο. Στην πλατεία απλώθηκε μια σιωπή που μου θύμισε το κενό που αισθάνεσαι λίγο πριν συμβεί ένα ατύχημα που δεν μπορείς να αποφύγεις. Η πρώτη νότα αντήχησε σαν πέτρα που πέφτει σε λιμνούλα. Αποσβολωμένος με αυτό που είχα κάνει, ακολούθησα τυφλά την παρόρμησή μου και, με την παλάμη ορθάνοιχτη, έπαιξα μια συγχορδία που ακούστηκε σαν χαστούκι. Συνέχισα νευρικά τα πρώτα μέτρα. Ξάφνου, έγειρα πάνω στο πιάνο, χαμήλωσα απότομα την ένταση και άρχισα να τσιμπώ ένα "πιανίσιμο" στις ψιλές νότες. Το αποτέλεσμα μου άρεσε και σκέφτηκα να συνεχίσω τους αυτοσχεδιασμούς. Έχωνα τα χέρια μέσα στην ηχητική μάζα και τη μάλαζα σαν να δούλευα ένα εύπλαστο και ζεστό υλικό. Κάθε τόσο σταματούσα, επιβραδύνοντας το ρυθμό και προσπαθούσα να δώσω νέα μορφή στη μάζα. Όταν όμως έβλεπα ΄τι κινδύνευε να μου κρυώσει, έπαιζα πιο γρήγορα και τις έδινα πίσω τη ζεστασιά της. Ήταν σαν να βρισκόμουν στο εργαστήρι ενός μάγου. Δεν γνώριζα τα υλικά που είχε αναμείξει για να ανάψει ετούτη η φωτιά, τον ακολουθούσα όμως σε κάθε του έμπνευση.

Felisberto Hernández, "Κανείς δεν άναβε τα φώτα", Μεταίχμιο 2003 (μετάφραση Γεωργία Ζακοπούλου)