-Κάνει ζέστη εδώ, είπα.
-Αλήθεια, κι αυτό δεν είναι τίποτα, μου απάντησε ο άλλος. Μη δίνεται σημασία. Θα το νιώσετε ακόμα πιο πολύ σαν φτάσουμε στην Κομάλα. Αυτό το μέρος βρίσκεται πάνω από τη χόβολη της γης, στο στόμα ακριβώς της Κόλασης. Μάλιστα λένε πως πολλοί απ’ αυτούς που πεθαίνουνε εδώ, σαν φτάνουνε στην Κόλαση γυρίζουν πίσω για να πάρουν την κουβέρτα τους.
-Εσείς τον ξέρετε τον Πέδρο Πάραμο; τον ρώτησα.
Τόλμησα να το κάνω, γιατί στα μάτια του διέκρινα μια στάλα εμπιστοσύνης.
-Ποιος είναι; ξαναρώτησα.
-Μια ζωντανή μνησικακία, μου απάντησε.
Juan Rulfo, «Πέδρο Πάραμο», Πατάκης 2005 (μετάφραση Έφη Γιαννοπούλου)
-Αλήθεια, κι αυτό δεν είναι τίποτα, μου απάντησε ο άλλος. Μη δίνεται σημασία. Θα το νιώσετε ακόμα πιο πολύ σαν φτάσουμε στην Κομάλα. Αυτό το μέρος βρίσκεται πάνω από τη χόβολη της γης, στο στόμα ακριβώς της Κόλασης. Μάλιστα λένε πως πολλοί απ’ αυτούς που πεθαίνουνε εδώ, σαν φτάνουνε στην Κόλαση γυρίζουν πίσω για να πάρουν την κουβέρτα τους.
-Εσείς τον ξέρετε τον Πέδρο Πάραμο; τον ρώτησα.
Τόλμησα να το κάνω, γιατί στα μάτια του διέκρινα μια στάλα εμπιστοσύνης.
-Ποιος είναι; ξαναρώτησα.
-Μια ζωντανή μνησικακία, μου απάντησε.
Juan Rulfo, «Πέδρο Πάραμο», Πατάκης 2005 (μετάφραση Έφη Γιαννοπούλου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου