Στη διάρκεια του σιδηροδρομικού ταξιδιού στην Ιταλία, ο Φ. δεν έπαψε να εγκωμιάζει την τελειότητα της γαστρονομίας των τρένων (pizzoccheri della Valtellina, ένας μαυριδερός χυλός, την όψη του οποίου ο Βάλτερ αναγκάστηκε να προσπεράσει), το τοπίο του Πάδου και της Τοσκάνης, τις εντυπωσιακές γυναίκες και τον λεγόμενο "νεορεαλιστικό" κινηματογράφο που, κατά την κρίση του, ήταν η καλύτερη απόδειξη του απατηλού "θαύματος" που τόσο αμφισβητούσε. Ο Βάλτερ συγκατένευσε σιωπηλά, όχι γιατί συμφωνούσε πάντα, αλλά γιατί του αρκούσε το ότι μια φωνή έβαζε τους επιθετικούς προσδιορισμούς.
Τα λογύδρια του Φ. τού υποδείκνυαν συχνά πως δεν έπρεπε να χάσει απ' τα μάτια του τις αποσκευές τους και, παρατηρώντας την καλοσυνάτη έκφραση ευχαρίστησης του συντρόφου του, σκεφτόταν ότι, από αξιολογικής πλευράς, "την ομορφιά δεν την κατέχουν τα πράγματα, ούτε είναι μια αυταπόδεικτη αλήθεια, αλλά μια αξία... γιατί το ωραίο δεν είναι, αλλά αξίζει", ενώ η εικόνα του τοπίου που κατίσχυε της καταστροφής του πολέμου τού έλεγε το αντίθετο. Σκεφτόταν επίσης ότι δεν θα μπορούσε πλέον να προβεί σε τέτοιου είδους εικασίες παρά μόνο σαν παιχνίδι, μια νέα αντιπαραβολή προσώπων πάνω σε ρυζόχαρτο η οποία θα του επέτρεπε να ανασυνθέσει το χαμένο του είναι, το κάπως συρρικνωμένο τώρα, μάλλον σκόρπιο, και ανοιχτό, αν όχι σ' ένα είδος ευτυχίας, τουλάχιστον σ' έναν ειρηνικό τρόπο διαβίωσης σε αυτόν τον κόσμο.
Carlos Sampayo, "Τη Χρονιά που Δραπέτευσε το Λιοντάρι", Πόλις 2007 (μετάφραση Αγγελική Βασιλάκου)
Τα λογύδρια του Φ. τού υποδείκνυαν συχνά πως δεν έπρεπε να χάσει απ' τα μάτια του τις αποσκευές τους και, παρατηρώντας την καλοσυνάτη έκφραση ευχαρίστησης του συντρόφου του, σκεφτόταν ότι, από αξιολογικής πλευράς, "την ομορφιά δεν την κατέχουν τα πράγματα, ούτε είναι μια αυταπόδεικτη αλήθεια, αλλά μια αξία... γιατί το ωραίο δεν είναι, αλλά αξίζει", ενώ η εικόνα του τοπίου που κατίσχυε της καταστροφής του πολέμου τού έλεγε το αντίθετο. Σκεφτόταν επίσης ότι δεν θα μπορούσε πλέον να προβεί σε τέτοιου είδους εικασίες παρά μόνο σαν παιχνίδι, μια νέα αντιπαραβολή προσώπων πάνω σε ρυζόχαρτο η οποία θα του επέτρεπε να ανασυνθέσει το χαμένο του είναι, το κάπως συρρικνωμένο τώρα, μάλλον σκόρπιο, και ανοιχτό, αν όχι σ' ένα είδος ευτυχίας, τουλάχιστον σ' έναν ειρηνικό τρόπο διαβίωσης σε αυτόν τον κόσμο.
Carlos Sampayo, "Τη Χρονιά που Δραπέτευσε το Λιοντάρι", Πόλις 2007 (μετάφραση Αγγελική Βασιλάκου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου