Βρίσκονται σε μερικές επαρχίες σπίτια που η όψη τους εμπνέει μια μελαγχολία όμοια μ' εκείνη που προξενούν τα πιο σκυθρωπά μοναστήρια, οι πιο μουντές χερσάδες ή τα πιο θλιβερά
χαλάσματα.. Ίσως και να υπάρχουν μέσα σ' αυτά τα σπίτια κι η σιγαλιά του μοναστηριού κι η ξεραΐλα της χερσάδας και των χαλασμάτων οι σκελετοί· η ζωή και οι κινήσεις εκεί μέσα είναι τόσο ήσυχες που ένας ξένος θα τα 'παιρνε γι' ακατοίκητα, αν ξαφνικά δε συναντούσε την κρύα και χλωμή ματιά ενός προσώπου ακίνητου, που η μισομοναστηρίσια μορφή του προβάλλει πάνω από τα κάγκελα τού παραθυριού, μόλις ακουστεί ασυνήθιστη περπατησιά.
Honoré de Balzac, "Ευγενία Γκραντέ", Κάκτος 2006 (μετάφραση Κ. Παπαλεξάνδρου)
Honoré de Balzac, "Ευγενία Γκραντέ", Κάκτος 2006 (μετάφραση Κ. Παπαλεξάνδρου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου