σαν μπάλες του μπιλιάρδου χτυπημένες με γιγάντια αόρατη στέκα

Εξαντλημένος από τούτη την παράλογη έχθρητα στρέφει το βλέμμα στον ουρανό που σκοτεινιάζει και μονομιάς γεννιέται κι άλλος παραλογισμός, τόσο δυνατός και πειστικός που 'ναι σαν να τον βλέπει: Το λυκόφως παίρνει άξαφνα φωτιά, καθώς ένας απρόσκλητος κομήτης διαπερνά την ατμόσφαιρα, βάναυσος σαν αρχηγός των Βανδάλων, έτοιμος να βιάσει και να καταστρέψει τον πολιτισμένο κόσμο. Ο εκτυφλωτικός επικείμενος Αρμαγεδδών είναι ορατός παντού, ως κι οι πιγκουίνοι της Ανταρκτικής σκορπίζουν πανικόβλητοι, σκούζοντας και βουτώντας στα παγωμένα νερά να σωθούν. Μα στο τέλος δε σώζεται τίποτα και κανείς. Ο κομήτης συγκρούεται με τη Γη, τη βγάζει απ' την τροχιά της. Σαν μπάλες του μπιλιάρδου χτυπημένες με γιγάντια αόρατη στέκα κι οι άλλοι πλανήτες χάνουν την ισορροπία τους και το ηλιακό σύστημα διαλύεται σε μια άηχη έκρηξη, διασαλεύοντας το μαγνητικό πεδίο του γαλαξία αλυσιδωτά, προξενώντας ολοένα μεγαλύτερη ανισορροπία, κι άλλες συγκρούσεις κι εκρήξεις. Το μαύρο κενό δεν μπορεί να καταπνίξει τις αλλεπάλληλες μοιραίες ταλαντώσεις, οι γαλαξίες πέφτουν ο ένας μετά τον άλλο σαν ντόμινο. Κι έτσι, μέσα σε δευτερόλεπτα ή αιώνες (καθώς τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο πλέον, καμιά σταθερά για μέτρηση του χρόνου και του χώρου) όλη η μεγαλοφυής Δημιουργία, το περίτεχνα δομημένο χάος, εξαφανίζεται, άνθρωποι και μακρυσμένοι εξωγήινοι -φιλικοί ή εχθρικοί ποτέ δε θα μάθουμε- σβησμένοι, πιο νεκροί κι απ' το θάνατο.
Ο Νίκος κλείνει τα μάτια απολαμβάνοντας τη ζοφερή φαντασίωση. Τι γλύκα έχει η εξολόθρευση άμα δεν τη μοιράζεσαι;

Αύγουστος Κορτώ, "Ο Αφανισμός του Νίκου", Καστανιώτης 2008