που πάνε αλήθεια οι φονιάδες, φίλε;

«Τι είναι αυτό, ποιο είναι αυτό το ακατανόμαστο σκοτεινό και μυστήριο πράγμα˙ ποιος είναι εκείνος ο απατηλός, κρυμμένος δυνάστης, εκείνος ο άκαρδος και άσπλαχνος μονάρχης που με προστάζει˙ ώστε, ενάντια σε κάθε φυσική επιθυμία και πόθο, να πιέζω, να στριμώχνω και να συνθλίβω τον εαυτό μου έτσι, διαρκώς˙ και αψηφώντας τον κίνδυνο να είμαι έτοιμος να κάνω ό,τι, στο βάθος της φυσικής καρδιάς, δε θα τολμούσα όπως τολμώ αυτή τη στιγμή; Είναι ο Αχαάβ, ο Αχαάβ; Είμαι εγώ, ο Θεός ή αυτός που σηκώνει τούτο το χέρι αυτή τη στιγμή; Αν όμως ο επιβλητικός ήλιος δεν κινείται ο ίδιος˙ αλλά είναι απλά ένα παιδί που κάνει θελήματα στον ουρανό˙ κι αν ένα άστρο δε μπορεί να περιστραφεί παρά από κάποια αόρατη δύναμη και μόνο˙ πώς μπορεί τότε, τούτη-‘δώ η μικρή καρδιά να χτυπάει, αυτός-εδώ ο μικρός εγκέφαλος να στοχάζεται, αν ο Θεός, κι όχι εγώ, δεν προκαλεί εκείνους τους χτύπους, δεν προκαλεί εκείνες τις σκέψεις, δε δίνει εκείνη τη ζωή; Ο ουρανός, φίλε μου, είναι αυτός που μας κάνει να στριφογυρίζουμε διαρκώς σ’ αυτό τον κόσμο, όπως αυτό-εκειδά το μανουβέλο – η Μοίρα είναι απλώς η μανιβέλα. Κι αυτό γίνεται στον αιώνα, το βλέπεις! δες εκείνον το χαμογελαστό ουρανό κι αυτή την αβυθομέτρητη θάλασσα! Πρόσεξε όμως! κοίτα αυτόν-εκειδά τον τόνο! ποιος τον υποχρεώνει να κυνηγάει και να μπήγει τα δόντια του σε εκείνο το χελιδονόψαρο; Που πάνε αλήθεια οι φονιάδες, φίλε; Ποιος θα τους καταδικάσει, όταν ο ίδιος ο δικαστής είναι στο εδώλιο χρόνια τώρα; Παρόλα αυτά, είναι γλυκό, πολύ γλυκό το αεράκι και γλυκός ο ουρανός˙ η ατμόσφαιρα μοσχοβολάει τώρα, σα να φυσάει από κάποιο μακρινό λιβάδι˙ κάπου στους πρόποδες των Άνδεων ξεραίνουν σανό, Στάρμπακ, και οι θεριστές κοιμούνται μες στο νιοθέριστο χορτάρι. Κοιμούνται; Ναι, όσο κι αν μοχθούμε, κοιμόμαστε στο τέλος όλοι πάνω στο χωράφι. Κοιμόμαστε! Ναι, και σκουριάζουμε μες στην πρασινάδα˙ όπως τα δρεπάνια της περασμένης χρονιάς που είναι πεταμένα καταγής, παρατημένα στις μισοθερισμένες αυλακιές – Στάρμπακ!»

Herman Melville, «Μόμπι-Ντικ ή Η Φάλαινα», Gutenberg 1991 (μετάφραση Α.Κ. Χριστοδούλου)