πάντα είναι κάτι προσωπικό

Όπως λένε και οι γκάνγκστερ, δεν είναι τίποτα προσωπικό, Μαξ. Εννοείται πως σ' αυτή τη δήλωση υπάρχει ένα μέρος αλήθειας κι ένα μέρος ψέματος. Πάντα είναι κάτι προσωπικό. Έχουμε φτάσει σώοι μέσα από το τούνελ του χρόνου επειδή είναι κάτι προσωπικό. Διάλεξα εσένα επειδή είναι κάτι προσωπικό. Εννοείται πως δεν σε είχα ξαναδεί ποτέ. Προσωπικά ποτέ δεν έκανες κάτι εναντίον μου. Αυτό σου το λέω για την ψυχική σου ηρεμία. Ποτέ δε με βίασες. Ποτέ δεν βίασες κάποια που ξέρω. Ίσως μάλιστα και ποτέ να μην βίασες καμιά. Δεν είναι κάτι προσωπικό. Ίσως εγώ να είμαι άρρωστη. Ίσως όλα αυτά να είναι προϊόν ενός εφιάλτη που δεν τον ονειρευόμαστε ούτε εσύ ούτε εγώ, παρόλο που σε πονάει, παρόλο που ο πόνος είναι αληθινός και προσωπικός. Υποπτεύομαι, ωστόσο, πως το τέλος δεν θα είναι προσωπικό. Το τέλος, η εξάλειψη, η χειρονομία με την οποία όλα θα τελειώσουν ανεπανόρθωτα. Και ακόμα περισσότερο, προσωπικά ή απρόσωπα, εσύ κι εγώ θα ξαναμπούμε στο σπίτι μου, θα ξανακοιτάξουμε τους πίνακές μου (ο πρίγκιπας κι η πριγκίπισσα), θα πιούμε μπίρες, θα γδυθούμε, εγώ θα ξανανιώσω τα χέρια σου να διατρέχουν αδέξια την πλάτη μου, τον κώλο μου, τον καβάλο μου, αναζητώντας ίσως την κλειτορίδα μου, χωρίς να ξέρουν όμως που ακριβώς βρίσκεται, θα σε ξαναγδύσω, θα πάρω το πουλί σου με τα δυο μου χέρια και θα σου πω ότι την έχεις πολύ μεγάλη ενώ στην πραγματικότητα δεν την έχεις πολύ μεγάλη, Μαξ, και αυτό θα 'πρεπε να το ξέρεις, και θα το ξαναβάλω στο στόμα μου και θα το ρουφήξω πιθανότατα όπως κανείς δεν σου το έχει ρουφήξει, και μετά θα σε γδύσω και θα σ' αφήσω να με γδύσεις, το ένα από τα χέρια σου απασχολημένο με τα κουμπιά, το άλλο να κρατά ένα ποτήρι ουίσκι, και θα σε κοιτάξω στα μάτια, ατά τα μάτια που είδα στην τηλεόραση (και που θα τα ονειρευτώ και πάλι) και που μ' έκαναν να διαλέξω εσένα, και θα επαναλάβω και πάλι πως δεν είναι τίποτα προσωπικό, θα σου ξαναπώ, θα ξαναπώ στην αηδιαστική και ηλεκτρική ανάμνησή σου πως δεν είναι τίποτα προσωπικό, και ακόμα και τότε θα 'χω τις αμφιβολίες μου, θα κρυώνω όπως κρυώνω τώρα, θα προσπαθώ να θυμηθώ όλα τα λόγια σου, ακόμα και τα πιο ασήμαντα, και δεν θα μπορώ να βρω σ' αυτά παρηγοριά.

Roberto Bolaño, "Πουτάνες Φόνισσες", Άγρα 2008 (μετάφραση Έφη Γιαννοπούλου)